Hajdin Morina: "PRUSHI I FJALËS" 2

Libra dhe autor:

Hajdin Morina: "PRUSHI I FJALËS"
(Pjesa e dytë)
　
　
　
UDHËT ME BAR
　
U nisa një natë
Nga Deti në Lezhë
Nga Lezha në Prekaz
　
Nuk mbërrita me kohë
Urat udhët plot bar
　
Për Prizren
Manastir e Vlorë
　
Do të nisem sërish
Përditë e përnatë
Ta shkel atë bar
　
Ta bëjmë atë rrugë
Që do të na shpjerë
Drejt nesh
　
　
　
　
ATDHEU ËSHTË JASHTË NESH
　
Atdheu është jashtë nesh
Më thoni për shembull
Cili qiell i mbulon të gjithë
　
Si t’i bëj bashkë oazat e shpirtit tonë
Sërish këngën e moçme ta bleroj
　
Që kur na prenë qiellin
Uji deri në fyt
Që kur na prenë tokën
Mali më nuk u rrit
　
　
　
　
　
　
MJEGULL NË RRUGË TË MOÇME
　
Në rrugën e moçme
Sakaq ra mjegull
Pluhur të ra
Në blerimin e syrit
　
Fluturo lart jeto në qiell
Në atdheun e dashurisë
　
Je tepër e bukur
Këmbët t’i këput
Ky ujë i turbullt
　
Fluturo lart
Mate afërsinë tonë
Me vitet e dritës së yjeve
　
Në rrezet e diellit
Të shndritin flokët
Një erë e jugut
T’i ndan nga shiu lotët
　
Jeto në qiell
Këtu poshtë asnjë yll
　
Je tepër e bukur
T’i këput këmbët
Ky ujë i turbullt
　
　
　
　
FORMAT E LIRISË NË BALLKAN
　
Pa sy më lanë
Këngët m’i vodhën
Legjendat vajin e Nënës
Tokën me varre lirinë gjysmake
　
S’e lashë të flinte Ballkanin
Kur ia merrja këngës për lirinë
Në tokën e vogël
Nën qiellin e madh në Ballkan
　
　
　
　
MALI
　
Je mal
Sa të kesh dru
Për të bërë zjarr
　
Je mal
Sa të kesh gurë
Për të bërë mur
　
Nuk je mal
Kur e djeg vetveten
Na lë pa gjelbërim
Na e verbon jetën
　
Je mal
Sa të kesh tokë
Që t’i mban rrënjët
　
Je mal
Sa të kesh qiell
Që t’i mban degët
　
Ji Mal
Mal pashë besën
　
　
　
　
　
MALLI I MOÇËM I ATDHEUT
　
Fëmijëria ime
Cilën lojë ke filluar sot
Rreth Trungut të Moçëm të Mollës
　
Në një oborr të Ilirisë
Kur bëra hapat e parë
Vrapin ma prenë
Fluturimin ma vranë
　
Nuk më mjafton toka
Për një lojë të vjetër
Të vogël e kam qiellin
Për një fluturim të përmallshëm
　
E madhe Iliria e vogël Arbëria
Pak Kosovë pak Çamëri
Ç’është kjo punë me ty Shqipëri
　
Mbi rrudhat e kujtimeve mendohem
Nuk më ngroh a ra fare në det
Dielli im i Artës
　
　
　
　
　
　
MBRËMË
　
Nxora nga një gur
Në të gjitha malet e mia
Mora nga një gur
Për të moçmin Mur
　
Dhe Nata u plagos
Muret më nuk rrëzoheshin
Urat më nuk dridheshin
　
Atdheun e mbusha
Me zhaurimë gurësh
E britma mjeshtërish
　
　
　
　
　
　
MËNGJESI MË VARFËRON
　
Posa të hap sytë
Më varfëron
Më pengon
Mëngjesi im
Mëngjeset tona
Mik...
　
Tjetër dashuri
Tjetër dhembje
Ndër ëndrra
Tjetër mall
Tjetër zjarr
　
S’e bëj dot
Një tokë e një qiell
Si dua vetë
Dhe një det
　
Më varfërojnë
Njerëz të ditës sime
Tru e zemër zhveshur
　
Dhe dua nata të bjerë
Pas mëngjesit
Menjëherë...
　
Të më kaplojë ëndrra
Me atë mall
Me atë zjarr ndërplanetar
　
Dhe ta bëj një tokë
Ta bëj një qiell
Si dua vetë
Dhe një det
　
　
　
　
　
MËNGJESI NË KLINË
　
Nënat janë ngrirë në pritje
Nënat e Kosovës
Statuja të lirisë
　
Syri i tyre shpon qiellin
Loti i tyre turbullon Drinin
　
Cilës nënë
Do t’i kthehen sot
Eshtrat e djalit
Në thes najloni
Made in Serbia
Ku rrëshqasin nuk rrinë
Lulet e lirisë
　
Puthadorët servilët
Tyxharët e rinj e të vjetër
Çojnë pluhur rrugëve
Bëjnë mjegull mbi qytet
　
Pastaj i lutem Drinit të Bardhë
Si për gjak i lutem
Të më marrë me vete
Të më marrë...
　
　
　
　
　
BALLË PËRMBI QIEJ
　
Të shajnë të dashurojnë
Ikin prej teje vijnë prapë
S’kanë ku shkojnë
Me parti ta plagosin plagën
　
Ti me krahët e shekujve
Mbështjell djepat legjendat
Të gjitha varret lapidarët
Ushtar mijëvjeçar
　
Nëpër shi e në çdo luftë
Flamurin më lart
Në Krujë e në Prekaz
　
Lum kush puthi ballin tënd
Atë ballë përmbi diej përmbi qiej
　
　
　
　
　
ERË E RE
　
Erë e re
Fluturimin
E shqiponjave
E lartëson
　
Fryn erë lirie
Me dashuri
Shqipërie
　
　
　
　
　
PAMJE HISTORIKE
　
Ti ishe aty
Diku pranë syve
Të Mbretëreshës Teutë
Kur kaltëronte detin tonë
Pas mbarimit të zezonës
　
Në Lezhë ogur i bardhë
Mes trimash në Kuvend
Qëndronte hija jote
Kur u kthye Gjergji të na bashkonte
　
Pastaj në Prizren sërish u lidh Besa
Të mos na binte qielli mbi çati
Deti të mos na hynte në shtëpi
　
Flamur dërgove në Vlorë
Flamur more nga ajo
Të bëje maleve dritë
Të kishe më shumë lule dhe dasma
Të kishe më shumë fëmijë
　
Pastaj eh pastaj
Kur sërish na vunë
Qiellin përmbi kokë
Shprushi zjarrin në Prekaz
Adem Jashari me Jasharë
　
　

　
PAMJE LIRIE
　
Liri është për shembull
Të fluturojë mbi Kosovë
Kujtimi im për Ilirinë
　
Të kaltërohet në një lumë
Kosovës t’i bëhet Flamur
Kujtimi im
　
Liri nuk është për shembull
Të mos e kesh në shpirt
Arbërinë
　
　
　
　
　
　
FENIKSI I DASHURISË
　
Shekuj me radhë natë
Zjarri fikej shumë vonë
Me hirin e vet mbuluar
　
Nga hiri i vatrës
U lind Feniksi i dashurisë
Dhe u bënë djepat dhe varret
Në dheun tim
Me lisat e mi
　
Gjuha bëri këngën vajin e vet
　
　
　
　
　
PA NJË MIJË FYTYRA
　
T’i bënë një mijë fytyra
Dashuri s’kam t’i dua të gjitha
As urrejtje t’i urrej të gjitha
　
Jotja imja është ajo fytyrë
Për të cilën zbrazën damarët
Thellë te rrënja e rrënjëve të tua
Ata bij ato bija para pas një mijë vjetësh
Nëpër Dyrrah Albulenë Valkal Prekaz
Imja je vetëm ti moj Kryezonjë
Sytë në Dete faqe Mollë
　
Por... i vogël je ti
Ta dish sa të duam ne
O Atdhe...
　
　
　
　
　
KALTËRSI E DETEVE
　
U dogja në ëndërr e në gjak
Kurrë nuk të pashë të tërin
Jam unë a ti je larg
　
Madhështi është që ti nuk bëhesh
Oborr i shtëpisë as rrugë e ngushtuar
Ke qiej mbi qiellin që shihet
Ke tokë nën tokën që ndizet
　
Pavdekësi është të jesh zog
Hapësirave të tua
Kur lindet kaltërsia
Pa të cilën nuk kanë sy detet
Nuk shohin legjendat
E tokës së gurtë
　
　
　
　
　
JETA JONË UNAZË E NGUSHTË
　
Para se ta bënim ne veten tonë
Ata bënë të tyren
Vunë unaza harqe
Shumë rrathë shumë burgje
Për të na larguar nga ajo Zonjë
Dhe nga Flamuri i saj
　
Dhe e rrethuan sa më mirë
Terrin e botës ia vunë mbi sy mbi Diell
Ta zvogëlonin sa të donin
　
Dhe ne depërtonim unazave
Përgjakeshim nëpër rrathët e ngushtë
Nëpër burgjet e gjera
Të mos ndaheshim kurrë
Nga ajo Zonjë nga ai Flamur
　
Dhe ajo nga lumenjtë e gjakut
E nxirrte Flamurin e përgjakur
E vinte sërish majë Kalasë
　
Një ditë ajo vetë e përgjakur
Flamurin e nguli në ajër
　
Tash fryma e Bashkimit era e Lirisë
Seç e valëvit atë Flamur seç e valëvit
　
　
　
　
　
　
NË FIERZË
　
Mbi Fierzë
Nuk mund të bjerë nata
Janë bashkuar
Dy Drinët e Shqipërisë
Të bëjnë dritë
　
Ngjitu mbi Fierzë
Ngjitu lart në qiellin e saj
Mbi dritën mbi mjegullën tonë
　
Drini shpresën ta kaltëron
　
Drini rrjedh kaltër rrjedh një
Nëpër Shqipëri
　
As bardhë as zi
　
Drini rrjedh kaltër
Drini rrjedh një
Nëpër Shqipëri
　
Drini rrjedh një
　
　
　
　
　
O BERAT
　
M’i fal dy shkallë të kalasë
Të mos ngjitem ku nuk arritëm
　
M’i fal dy dritare të mos shoh
As prapa as përpara
　
M’i fal dy gurë të mos bëj mur
　
Ma fal atë zë atë kambanë të lashtë
Të hesht të qaj o Berat
　
Falma gjithë atë qiell
Falmi gjithë ata gurë
Dhe një Shtëpi dhe një Udhë
　
Kemi bërë fotografi me ty
Kemi derdhur lot mbi gurët e kalasë
Por nuk u ngjitëm lart
Më qaj më fal o Berat
( Berat, shtator 2010 )　
　
　
　
　
　
( NUK ) E DUA ATDHEUN
　
Një fotografi me fytyrë Shqipërie
E pata fshehur dikur në mal e në mur
Për ta përqafuar larg syve të spiunëve...
　
Por…( nuk ) e dua Atdheun...
　
Gjithë ajo dashuri
Parnas ku mblodhi lule Evropa
Për kurorat e saj...
　
Ky flijim për shekuj mësim...
　
Por…( nuk ) e dua Atdheun
Sepse ( s’) jam flakë e atij qiriu...
　
Përnjëmend ( s’) e dua Atdheun...
　
　
　
　
　
VONË
　
Të ishte shkruar më herët fjala
Më herët të ishte pjekur në pllaka dheu
　
Të mos i kishin djegur
Të mos i kishin vrarë librat
　
Si qielli të paprekshme
Do të ishin
Të pashkelshme
Hapësirat e lirisë
　
Të mos i kishin djegur
Të mos i kishin vrarë librat
　
Në ishullin ndërmjet detit dhe territ
Ta kishte burgun e përjetshëm robëria
　
Nuk do të na ndiqnin tërë jetën
Fëmijët dhe metaforat
E pushkatuara ndër luftëra
　
　
　
　
　
　
KURORË PËR LASGUSH PORADECIN
　
Liqenin Vashën dhe Trimin
Dhe gjithë atë Zjarr
Ti i krijove me gjithë atë Mall
　
Të mos zhbëhet Poezia dhe Dashuria
Shqipëria dhe Liria
　
Nëpër bukuritë e vendit tim
Me lule me zogj bëhen bashkë
Të bukurat të tuat fjalë
　
Vështirë ta bëj një varg të mirë
Vështirë të gjej mall e të gjej zjarr
　
Në qiell e ngjite fjalën të falem
　
　
　
　
　
　
　
　
MERR UDHË ME DRININ
(Poetit Agim Vinca)
　
Mbi Drin të Zi
Larg Drinit të Bardhë
Farë poezie mbjell
Farë dashurie
Për shqiptarë
　
Nëpër vargje fryn
Frymë e Kosovës
Mbi Drin të Bardhë
Larg Drinit të Zi
　
Fëmijët seç i rrit
Ai shi në atë lirikë
　
Seç na djeg bukuria
Seç na përvëlon malli
Në orën letrare
Të orëve shqiptare
　
Një Zanë e moçme
Dashuri ta bën poezinë
Aty ku bëhen një
Dy Drinët e Shqipërisë
　
　
　
　
　
GJIROKASTRA FJALË E GURTË
　
Pse s’më the më herët
Lumja ti
Të gjitha këngët
Të gjitha vallet
Krejt librat më të mirë
Vetë i paske shkruar
Majë Kalasë
　
Guri im fjala ime
　
　
　
　
　
AGIM GJAKOVA
　
A e ke gjetur Fëmijërinë
Nëpër shkrumbin e qytetit
　
A e ke fshirë nga qafa
Ngjyrën e gurëve
Dhe të dheut të Kosovës
　
Deri vonë vonë jemi zgjuar
Vonë kemi mbjellë bimë të vona
Agim Gjakova
　
　
　
　
　
KRISMË ËSHTË EMRI YT
(Din Mehmet Dinës, në 80 - vjetorin e lindjes)
　
Ku t’i lëmë
Ku t’i gjejmë legjendat Baclok
　
Ku t’i lëmë
Ku t’i gjejmë trimëritë
　
Një mijë vjet majë bjeshke
E ke rrahur e ke shqyer tupanin
Që të na nxjerrësh gjumin e moçëm
Që të mos i përlyejmë
Të mos i zhveshim kurrë
Rrobat mijëra vjeçe të Bukurisë
Ku t’i lëmë Baclok
Ku t’i gjejmë trimëritë
Penën në dorë syrin në frëngji
Seç e veshe këngën me luftë e liri
Seç e godite Vdekjen
Me dy zjarre përnjëherësh
Mbi cilin vështrim tëndin
Pushojnë shqiponjat e lirisë
　
I bëre qiell shi e diell
Dashurisë sonë
Që s’e nxë Kosova
　
Asnjë legjendë nuk mungon
Asnjë dëshmor asnjë dashuri
Krisja Baclok mbulona me Liri
　
　
　

FJALA FJALË
( Poetit Din Mehmeti, në ditën që vdiq fizikisht )
　
Fjalën e linde fjalë
I vure plis mbi kokë
E mbushe Kosovë
Shpeshherë Baclok nuk e di
A më kanë mbuluar vargjet
A në Det më mbytën dallgët
　
Nuk e di Baclok a jam fëmijë
A jam bërë Kosovë në një metaforë
　
Krisja në kupë të qiellit
Në kupë të qiellit krisja
Baclok pashë besën
　
Të mos shemben kullat e moçme
Të mos shkrihet mbi bjeshkë bora
Plisi i bardhë i kryengritjeve tona
　
　
　
　
　
FJALËT E ARBËRISË
　
Fryj moj erë
Me fjalët e Kryezotit
Të zotit Tatë
E të zonjës Mëmë
　
Pusho moj erë
A bëhen varret në det
Pusho ta prekim tokën
E të qajmë për Nënëloken
　
Një qiell lirie krijohet
Dashuria rilind
Kur shprushin zjarrin
Fjalët e Arbërisë
　
　
　
　
　
FJALË TË LUTEM
　
Dashurinë bëje flamur
Mbille në qiellin më të lartë
Të lutem o fjalë
　
Urrejtjes vija qiellin mbi kokë
Këmbët mos ia lë mbi tokë
　
Shpirti im fjala ime
　
Ndër rrokje të kesh valë
Lotin mos e thaj
Në botë ka shumë lot
　
Kur të fryjë frymë nga metaforat
Le të dëgjohen ulërimat kafshimet
E qenve e të dhelprave mbi rrënjët tona
　
Le ta mbushë Atdheun frymë e jugut
Që frynte në zemër të Kosovës
Kur bënim pranverë
Të rriteshin degët e lisit
　
Me kurora më të bukura se lulet
Lulëzoji lulet e lirisë
Yjet më të lartë të qiellit tonë
　
Shpirti im fjala ime

　
　
　
　
　
DETI NUK KISH HARRUAR
( Poetit Rifat Kukaj )
　
Bajlozi as vdekja e zezë nuk doli në breg
Se deti nuk kish harruar
As e bukura e Ulqinit
Dhe nuk ra vjeshtë aspak mbi plazh
　
Poetit çdoherë i dhemb diku
Dhe vetëm pak është shtrirë
Numëron hapësirat planetët e poezisë
Vetëm pak është shtrirë
Pastaj është në Prishtinë nën Mollë e rrëzë Gurit
Maleve për në Krujë drejt Janinës kah Arta
Me poezi-liri mbështjell gjysmëqiellin arbëror
Copëzat e tokës së copëzuar
Prandaj je e vogël Drenica ime e madhe
Krejt të kam dhembje krejt të kam zjarr
Qan në Ulqin poeti qesh e qan
　
Pastaj dielli përpiu retë u hap perdja-qiell
Adriatiku ia shprushi dashurinë nëpër dete
Gjergj Elezit të Ri
Ai vetëm pak është shtrirë
Të mos bjerë kurrë planetëve të poezisë
　
　
　
　
　
FJALA E TAHIRIT
( Poetit Tahir Desku në 53-vjetorin )
e lindjes
　
Ju edhe tash
Pasi jam bërë dhe i dheut tim
Thoni Tahiri e pinte rakinë
　
Unë nuk pija si të tjerët
Gjak djersë dhe ujë të zi
Tahir Desku pinte raki
Bënte poezi liri Shqipëri
　
Bëra punë
Të mos kishte fare muzg e burg
Yje të ketë bota diell dhe yje
Pa fund pa fund
　
Tokën jua shtrova me dashuri
Qiellin jua mbështolla me poezi
　
Kur nga zjarri i Drenicës sime
Qielli u ngjit më lart
U bëra vëlla i shqiponjave
Në llogore në mal
　
Nuk isha mësuar me Liri
Atë natë hënës a dikujt tjetër
Ia kish marrë syrin vdekja
Dhe vdiqa kaq i ri nuk e di
　
Ju edhe tash vini veshin mbi varr
Në mos Tahiri po pi raki
Në mos Tahiri po bën Shqipëri
　
Tahir Desku pinte raki
Se nuk pinte gjak djersë ujë të zi
　
As mbi letër as mbi shkëmb
Nuk mund të shkruaj më
Drenica ime mos më lë
Krisja pushkës poezisë sime
Mbështjellë me zjarrin tënd
Me të tuat gjëmime
Drenica ime
　
Ju edhe tash
Pasi jam bërë dhe i dheut tim
Thoni Tahiri e pinte rakinë
　
Tahir Desku pinte raki
Se nuk pinte gjak e djersë
As ujë të zi
　
　
　
　
　
　
MITINGU I POEZISË NË GJAKOVË
PAS LUFTËS SË FUNDIT
　
Liria i solli të gjithë poetët në Gjakovë
Të mos i marrë harrimi kurrë
Pamjet e Kosovës pamjet e Gjakovës
Me rreze lirie në ballë e përfaqe
Me kroje gjaku lulëzuar me varre
　
Atë mbrëmje poetët me dritë të yjeve
Me lot me dhimbje të nënave
Me qiellin në sytë e fëmijëve jetimë
Bënë vargje kurora të poezisë
　
Nëpër shkrumbin nëpër pritjen e akullt
Të rrugëve të rrugicave të shtëpive
Agim Gjakova vraponte pas fëmijërisë
Ta merrte për dore në Shqipëri
Në vend të gurëve e të dheut të Kosovës
Që kishte bartur me shpinë deri më tash
Pa e shuar mallin pa e shkrimbur etjen
Asnjë çast
　
　
　
　
　
　
ÇFARË JE TI
　
Një det trazove një botë
Ç’luftë u bë për ty ç’vajtim
Sot nuk dihet ku është Troja
　
Asnjë fije qerpiku asnjë vështrim
Nuk t’u mbyt në det
Kaq e bukur mijëra vjet
　
I jep gji Jetës
Ëndrrës dhe Legjendës
Mban Qiell e Tokë
Të mos shemben
　
Je Helena dhe Penelopa
Euridika dhe Ora e malit
　
Doruntinë që këput
Prangat tona
Të mendjes të dashurisë
　
Femër apo çfarë je ti
Hënën përmbi fytyrë
Plot yje në sy
　
　
　
　
　
　
VISHU KALTËR
　
Vishu kaltër
Si qielli
Si deti
　
Si sytë e tu
Kaltër vishu
　
Vishu kaltër
Të mos mbetet
Në Qiell
Asnjë vranësirë
　
Vishu kaltër
　
Me Qiellin
Me Detin tonë
Përgjithmonë
　
Yll
Mbi shtigjet
E shpirtit tim
　
　
　
　
　
　
BARDHËSI JETE
　
Flokë-flokë bie borë
Mbi ca flokë të afërt
Mbi ca flokë të largët
　
Nga qielli i fëmijërisë
Bie borë
　
Bie borë përmbi jetë
Nga kujtimet bie borë
Mbi flokë kujtimesh
　
Mbi flokë që shprishen
Dhe mbi flokë që në jetë
Kurrë më nuk gjinden
　
Flokë-flokë bie borë
Përmbi flokë
　
Bien flokë që jetojnë bardhë
Përmbi flokë që të bardha s’janë
　
Nuk bie borë si atëherë
Bie borë përmbi Jetë
　
　
　
　
　
PORTRET ME DIELL
　
Me flokët e tu të verdhë
Ujëvara lumenjsh bëj
　
Kroje të kthjellëta
Harqe ylberesh bëj
Me flokun tënd
　
Kur jugu ta shprush
Kur jetë më mbush
　
Me kaltërsinë e syve të tu
Bëj qiej yje dete bëj
Mjegull të mos ketë
　
Me zërin tënd mbushur baladë
Ia marr në kupë të qiellit ia marr
Të zgjohet kush është i gjallë
　
　
　
　
　
　
HËNË E PËRGJAKUR
　
Po krejt ëndërr ka qenë
Nuk shprisheshin flokët
Nuk viheshin fjongot
　
Pastaj diku larg
Me erën erdhi një zë
Ma bëri zemrën gropë
Pastaj gropova
Varreve të lirikave të djegura
Fluturova kaltërsive të syve
U dogja rreth zjarrit të mallit
Po ëndërr krejt ka qenë
Jetën nuk e kemi jetuar
Mbi përmendore
Nuk të vura
Kurorë të mortit
Fjongot e thurura me poezi
Nuk vihen dot mbi të tuat flokë
Ç’është kjo ëndërr që nuk mbaron
　
Gërsheti të paska ngrirë
Në themel të lirisë
　
Hënë e përgjakur për Diell
Më e bukura lirikë
　
Po krejt ëndërr është
Krejt ëndërr ka qenë
Për Liri dhe Jetë
　
　
　
　
　
RRI KU JE
　
Rri atje ku je
Në Det
Ku ka jetë
Thellësi
Ujë
Dhe kohë më shumë
　
Mos dil
Banorët e Tokës
Të mashtrojnë
T’i vënë prangat
Përmbi Bukuri
　
Jeto në Det
Mos dil në breg
Qytetarët e tokës të përbaltin
　
Pastaj Deti e Qielli
Derën nuk ta hapin
　
　
　
　
　
NËSE QËNDROJNË VARGJET
　
Në kalofshim Detin
Në shpëtofshim valëve gjeratoreve
Në një Ishull poezie
Kaltër do të bëjë dritë syri yt
Dhe qielli i kujtimit tim
　
Pastaj do të jetojmë më shumë
Pa frikë do t’i interpretojmë ëndrrat
Sepse koha ndryshe do të matet
Ndryshe do të çmohet
Fjala dhe loti i syrit
　
Mëngjesi s’do të trokasë në dritare
Pa mbaruar ëndrra e bardhë
　
Kohë tjetër Jetë yjesh do të jetë
　
Nëse nuk na marrin valët
Nëse qëndrojnë vargjet
　
　
　
　
　
　
TË MOS SHUHET ZJARRI
　
Përmasat e pafundme
Të kaltërsisë së syrit tënd
Më dhanë dritë t’i gjej
Dy yje shumë të largët në qiell
　
Dy yje që nuk bien kurrë
Në tokën e ulët
　
Shkëmbejnë zjarr pa u bashkuar
Të mos pakësohet zjarri kurrë
Të kemi dritë në shpirt
　
　
　
　
　
ODE PËR BUKURINË E SAJ
　
Në asnjë qiell s’ka ylbere
Si kjo buzëqeshje
　
Asnjë lumë në botë
Nuk ka ujëvarë më të bukur
Se këta flokë
　
Asnjë det nuk ka valë
Si këto fjalë
　
Asnjë yll në gjithësi
Nuk ka zjarr si këta sy
　
　
　
　
　
PUHIZË NDËRPLANETARE
　
Një puhizë ndërplanetare
Flokët seç t’i shprish
Retë seç i djeg
Sytë me kaltërsi e zjarr t’i vesh
　
Nga cila galaktikë u shkëpute
Zjarr i cilit yll je
Fluturim drejt tokës u nise
Të shuhesh pa prekur atje
　
　
　
　
　
　
CILA SIRENË JE TI
　
Ndiej si rrjedh
Drini i Bardhë
Dhe Drini i Zi
Nëpër ata sy
　
Kush të mbështolli
Me këtë dritë
Me zjarr me kaltërsi
Cila sirenë je ti
　
Ma djeg terrin
Në natën time
M’i djeg retë
Në qiellin tim
　
Bën pulëbardha
Dhe albatrosë
Me të Detit valë
Nuk më lë
Në breg të dal
　
Cila sirenë je ti
Cili qiell
Cila kaltërsi
　
　
　
　
　
　
　
DIALOG ME ARBLINDËN
PËR ATDHEUN E MOÇËM
　
Arblinda është lindur
Më 28 Nëntor 1997
Është fije dhe bijë
E Nëntorit të Shqipërisë
　
Dhe e shoh e ndiej
Tërë shpirtin e lë
Brenda vargjeve
Për rrugëtimin qindravjeçar
Të 28 Nëntorit shqiptar
　
Tre-katër muaj jetë i kishte
Gjarpinjtë e mësynë
Qentë dhe ujqit e territ
E përzunë nga shtëpia
Ia dogjën lodrat dhe djepin
　
Hapat e parë i bëri
Udhëve të përgjakura të Lirisë
　
Fëmijë ishte në Labunishtë të Strugës
Në prag të vitit të dytë të jetës
Kish frikë ia kanë ngrënë
Ujqit Vendlindjen
Dhe kanë bërë gropë të madhe
Varr për të gjithë fëmijët
　
　
Kish frikë mos ia kanë vrarë
Hënën dhe yjet mbi livadh
　
Tash kur Arblinda lexon
Vargje të brishta për lirinë
Shpesh më pyet për Atdheun tonë
Që ka një mijë harta
Një mijë ( keq ) kuptime
Dhe një mijë përkufizime
　
Dhe kur nuk i përgjigjem
Kur asgjë nuk i them
Ajo buzëqesh si engjëll
Mendjen ma blen
　
　
　
　
　

FIJE TË BUKURISË
　
Nuk e di
A ia shtova një fije bukurie Bukurisë
Me emrat tuaj
Erë Arbianë Arbesë Arblindë
　
Yje mbi natën time
Mbi shtegtimin e pamort të Kostandinit
Fije të nusërisë së Doruntinës
Lule të Arbrit e të Artit
　
Nuk e di por e di mirë...
Erë Arbianë Arbesë Arblindë
　
　
　
　
　
　
LARGIMI I DHUNSHËM I ARBLINDËS
　
Bija ime kurrë mos harro
Je lindur më 28 Nëntor 1997
Në Prishtinë
　
Je lindur
Më 28 Nëntor të kohës shqiptare
　
Gjithmonë ji
Me Gjergjin me Flamurin me Ademin
Me Diellin
Me Besën e asaj Dite prush në Llaushë
　
Moshatare e pushkëve të lirisë
Arblindë
　
Ndër shekuj
Arbëria vesh qiellin me Flamur
Skënderbeu bën Atdhe
Tokë e qiell vishen me Drenicë
Ditëlindja jote Arblindë
　
Në zjarrin e librave në vendlindje
T’u dogjën lodrat t’u dogj djepi
　
Luaj me yje Arblindë luaj me hënë
Lodrat t’i dogjën policët serbë
　
Mjekja kosovare në Veleshtë
Nga mushkëritë e tua të njoma
Nxjerr terrin tmerrin
Shiun e zi të Bllacës
　
Ende të rrjedh ndër ëndrra
Ende të ndjell gjumë
Valë e Drinit të Zi
Qielli me yje mbi Strugë
　
　
　
　
　
　
KUSH QANTE NË SPITAL
( Bijës sime, Arbianës, që në lojë theu krahun e majtë, dhe ia shëroi )
me shumë sukses dr.Isa Kaliqani
　
Ai zë
Nuk ishte zëri yt
　
Nuk ishte yti
Ai vaj në spital
　
Nuk të kisha dëgjuar
Të qaje kurrë ashtu
　
As kur zgjoheshe
E trembur nga ëndrrat
　
As kur të humbte kukulla
Në barin e livadhit
Pranë shtëpisë afër malit
　
As kur frikësoheshe
Nga mjegulla dhe nga qentë
　
Nuk ke qarë kurrë ashtu
As kur shpeshherë pa dëshirë
Të kemi lidhur në djep
　
Më thuaj tash Arbianë
Sa ëndërrove sa u lodhe
Tek mundoheshe kot
Të shfletoje Abetaren
Të krihje flokët e kukullës
Dhe flokun tënd
Me dorën e thyer
　
Pas gjithë asaj dhembjeje
Pas operacionit
Pas ëndrrës që ke parë
Tash kur je mirë
Dhe Botën e përqafon
Me të dy duart
Pse më bën pyetje me copëza ëndrre
Pse më mbulon me heshtje
　
Babi mjekët a ngjiten në qiell
A e kapërcejnë ylberin
Ku e morën barin
Që ma shëroi krahun
　
Më pyet Arbiana
Tash kur nuk ka dhembje
E Botën e mbush me buzëqeshje
　
Tash kur me të dy duart
Vjel ylbere në qiell
Për flokët e vet dhe të kukullës
　
Arbiana me të dy duart
Thur pëlhurë të bukur
Për shpirtin e njerëzve
( Rixhevë, fund nëntori 2008 )
　
　
　
　
　
DASHURIA E QIELLIT
　
Njëri sy i diellit porsa doli mbi re
Arblindi i vogël iku në oborr
T’ia puthte syrin dordolecit
　
Dhe zuri të binte borë sërish
Qielli shtonte dashurinë
　
Borën e shkrinte
Zjarr i buzëve të Arblindit
Mbi fytyrë e sy të dordolecit
　
U bëra gjuhë e dashurisë
E bardhësisë
　
Çdo flok bore ishte
Qiell dashurie
Nga qiejt e panumërt
Të Universit
　
Pashë tek hynte
Në zemër të Arblindit
Dashuri e qiellit
　
　
　
　
MË DJEG MALLI PËR NËNËN
　
Sa s’kanë filluar të më dridhen gjethet në shpirt
Mund t’ju them vetëm kaq:
Nëna ime ka vdekur më 26 korrik 2006
Mos më bëni më pyetje për nënën time
Mos më bëni më pyetje për dhimbjet e saj
　
Lutem të fryjë pa pushim jugu
Të fryjë mbi gjethet e ftonjve që mbolli nëna
　
Lutem dallgët të fryjnë pa pushim të fryjnë
Mbi sëmundjet e Kosovës që nënën ma morën
　
Nuk e di në cilin qiell të Universit
Mund të çmallem me nanën
　
　
　
　
　
KUR NUK KEMI DRITA NË FSHAT
　
Kur nuk kemi drita në fshat
Nuk bien yjet
Bëjnë zjarr më shumë
Të kenë dritë librat
Fëmijët dhe njerëzit e sëmurë
　
　
　
　
　
　
DRITARJA E VENDLINDJES
　
Nga dritarja
Shoh shtatë-tetë shtëpi të vendlindjes
Majat e bjeshkëve në perëndim
Majën e përmendores
Një pjesë të varreve
Pak lisa të malit
Dhe një pjesë të asfaltit
　
Atdheu është përtej
　
　
　
　
　
　
KUR VDIQE OJ NANË
　
Gjithkund midis tokës e qiellit
Ke mbetur përgjithmonë
Kur vdiqe oj Nanë
　
Më ka marrë malli
Ta marrë një rrugë të gjatë
E të kthehem dikur vonë
Të të gjej zgjuar
Duke më pritur oj Nanë
　
Kurrë më nuk kthehem
Student nga Universiteti
　
Kurrë më nuk kthehem
Fytyrën limon
Nga Burgu i Prishtinës
　
Kurrë më oj nënë kurrë më
Nuk do t’ua hedhësh
Policëve spiunëve
Që kontrollonin hirin e vatrës
Në qetësinë hyjnore të natës
　
Oh kurrë më
Nuk do të ma fshehësh
Shtypin ilegal
Kur vdiqe oj Nanë
Kurrë më
Nuk ma shëron të ftohtët e burgut
Loti yt zjarr oj Nanë
　
　
　
　
　
　
PËRMALLIM
　
Edhe po ta kisha Nënën gjallë
Fëmijërisë sime
Nuk do t’i ngjitja më asnjë arnë
As ëndrra më shumë as shpresa
　
Fëmijëria ime
Me gjithë ato ëndrra dhe me ata arna
Që pas kaq vitesh të rrinë aq bukur
Si yje ngjitur për qiellin e muzgut
　
Si nuk më thoshe
Se kurrë më nuk hapet dera jote
　
Fëmijëria ime larg meje qindra vjet
Afër meje në çdo moment
　
As Borëbardha as Kësulkuqja askund
Nuk kishte Lizë në botën e çudirave
Këtu ujku e dhelpra nuk rrinin në përralla
Hanin gjumin e fëmijëve shkolla e dasma
　
Pastaj Nëna me frymën e zemrës
Ma zbuste të çarën në thembër
Dhe nuk ndieja fare dhembje
Tek ma hiqte ferrën me majën e gjilpërës
　
　
Edhe po të ishte Nëna gjallë
Fëmijërisë nuk do t’m ’i vinte asnjë arnë
Asnjë ëndërr më shumë asnjë shpresë
Fëmijëria nuk është vjershë
　
Nuk e di kurrë nuk kuptova si më ike moj mike
Si ma mbylle përgjithmonë derën
Me barrë ngarkuar larg teje gjithmonë
Tërthoreve të botës tërthoreve të jetës
　
　
　
　
　
KUR VËRSHON BLLACA

( Shqiptarëve të larguar me dhunë nga shtëpitë e tyre )
prej policisë serbe në pranverë 1999,
të gjithë të vdekurve, të lindurve,
të sëmurëve dhe të çmendurve në Bllacë
nga tmerri që tmerroi botën e lirë

Sa herë bie shi në Bllacë
Vdes një fëmijë në Kosovë
Një fëmijë dhe një lehonë
Vdes një i sëmurë keq

Vërshon balta mbi autoambulanca
Vdes pa mjek pa liri
Dhe nuk mund të varrosesh
Në Shkupin e shqiptarëve
　
Kur bie shi në Bllacë
Të merr malli të trokasësh
Në një derë të Kosovës
Ta vësh syrin në një frëngji të saj
　
Policët maqedonas kanë grisur qiellin
Të na përpijë më shpejt ky ujë
　
Kur vërshon Bllaca
Askush nuk ma hap derën
Bllaca zgjon dhimbjen që mungon
　
Bllaca vërshon varreve plagëve
　
　
　
　
　
　
TRENI I ROBËRISË
　
Qyteti hipi në trenin e robërisë
Cila Prishtinë mbeti në Ulpianë
Në Dardani e në Kodër të Trimave
Në Breg të Diellit e vranë Hënën
U mblodhën retë filluan vajin
　
Ra shi gjithkah ra shumë shi
Tek rrënjët e fjalëve ra
Ra shi të mbillej vaji i fëmijëve
Të mos fluturonte dheu nga varret
　
Ra shumë shi mbi robëri
　
　
　
　
　
　
DËBIMI
　
Ti lumë nuk je më Drin
Por shi mbi lehona mbi fëmijë
　
Ti hënë nuk je më hënë
As nuse në qiell
　
Nuk je më atje lart
Por poshtë në Liqen
　
Të kanë përzënë
　
Ti Liqen i Pogradecit
Nuk je më syri i Lasgush Poradecit
( E filluar në Strugë, prill 1999 )
　
　
　
　
　
QAJNË LULET E KOSOVËS
　
Qajnë lulet e Kosovës
Erë e dhimbjes kur i shkund
　
Krua bëhet loti i tyre
Krua bëhet edhe lumë
　
　
　
　
VRASJA E ZOGJVE
　
Siç më arnonte nëna në fëmijëri
Pantallonat e shqyer në gjunjë
Kur rrëzohesha nëpër gurë
Ashtu i arnova kur u ktheva nga lufta
Degët e pemëve të vrara e të plagosura
　
Siç ma arnonte nëna këmishën në krah
Degët e pemëve të plagosura i arnova
I arnova të shtrenjtat pemë
Të vrara të plagosura nga policët serbë
　
I arnova të mos kishte dhimbje asnjë gjeth
Të mbuloheshin me zogj degët në pranverë
I arnova të shtrenjtat pemë
　
Edhe zogj kanë vrarë
Edhe pemë kanë vrarë
Edhe pemë
Policët serbë
　
　
　
　
　
　
　
MËSIMI I HUAJ
　
Në fillim të fillimit
Na urryen
Pastaj me dhunë na mësuan
Të mos duhemi
　
Na bënë pak
Pastaj me dhunë na mësuan
Të bëhemi pak
　
Na ndanë
Pastaj me dhunë na mësuan
Të bëhemi të ndarë
　
　
　
　
　
ÇMËRS
　
Shekujt e territ
Mbi shtratin e lumit tim
Mbollën çmërs
Të mos mbërrinim në breg
　
Valle barbare
Ke hedhur me barbarë
Kur shqiponjat
Thyenin krahët
Në vallen e përgjakur
Mbi retë e zeza
Mbi terrin e zi
Çmërs i damarëve të mi
　
Tash Drita ime
T’i ka tharë
Rrënjë e degë
Çmërs
　
Helm i shekujve të gjumit
Qelb i trungut
　
Çmërs
　
　
　
　
　
DHUNIMI I ZANËS
　
Në pranverë
Një Zanë e dhunuan barbarët
Dhe vaji i saj i shkrumboi malet
　
Dhe gjaku i saj i thau lulet
Dhe loti i saj i shteroi krojet
　
Nëpër qiell fryn vaji i saj
Nga ai lot buron shi
Oi oi oiiii...
　
　
　
　
　

Të dhëna për autorin

Hajdin Morina u lind më 15.12.1961 në katundin Rixhevë të komunës së Klinës. Shkollimin fillor dhe të mesëm e mbaroi në Kijevë. Fakultetin Filozofik- degën e gjuhës dhe të letërsisë shqiptare - e mbaroi në Prishtinë ku vijoi edhe studimet pasuniversitare në degën e letërsisë. Sa ishte student - pas shënimit të njëvjetorit të demonstratave të vitit 1981 - u burgos për bindje politike, duke vuajtur masën e të ashtuquajturit "izolim". Prej vitit 1985 deri më 1987 ka punuar mësues i gjuhës shqipe në Kijevë, në paralelen e gjimnazit "Luigj Gurakuqi" të Klinës, prej vitit 1989 deri më 1991 këtë punë e vazhdoi në shkollën amë, kurse prej vitit 1992 - kur tashmë pushteti serb kishte mbyllur me dhunë dyert e gjimnazit - deri më 1996 punën e mësimdhënësit të shqipes e vijoi në paralelet e gjimnazit që zhvilluan procesin edukativ në objektin e shkollës fillore të Gllarevës. Prej vitit 1996 deri më 1998 ka punuar këshilltar i gjuhës shqipe në Këshillin komunal të arsimit, prej vitit 1999 punon në drejtorinë arsimore të komunës së Klinës.

Shkrime letrare, kryesisht poezi, ka shkruar dhe botuar që kur ishte gjimnazist, kurse si student krijimet poetike i botonte në faqet e gazetës së studentëve "Bota e re", pastaj në revista të tjera si "Zëri i rinisë", "Fjala" etj. Pas lufte, po ashtu, ka bashkëpunuar dhe bashkëpunon me gazeta dhe revista të ndryshme.
Ka dhënë kontribut në ngjarje dhe manifestime të shumta kulturore që janë zhvilluar në komunën e Klinës dhe nëpër qendra të ndryshme shqiptare. Më 1995, në kuadër të klubit letrar "Vorea Ujko" (tash Klub i shkrimtarëve), botoi vëllimin poetik "Brenda dritareve të vogla". Merret edhe me ese dhe vëzhgime letrare.

Pjesë të veprimtarisë së tij profesionale janë edhe shkrimet dhe hulumtimet e natyrës dhe të problematikës pedagogjike, të cilat herë pas here i boton në revistën pedagogjike "Mësuesi" të Tiranës, botim i Ministrisë së Arsimit dhe të Shkencës të Shqipërisë. Shkrime të tilla më parë ka botuar në revistën "Shkëndija" të Prishtinës, e cila tashmë nuk e sheh dritën e botimit, për shkak të mungesës së mjeteve financiare.

Ky është vëllimi i tij i dytë me poezi, në dorëshkrim ka një libër me ese dhe trajtesa letrare.

Prej vitit 2000 është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.

　
　
Për "Sofra poetike": Haxhi Muhaxheri
____________________________