FJALA
- Miqve te mi poete -
Une fjalen e kam dhe buke dhe kripe,
E kam te dashur dhe kur jam nevrik.
Fjales ia di dhe peshen, ia di edhe hijet,
Ja di edhe nazet, ia di edhe shijet…
Fjales ia di vleren, ia di dhe virtytin
Di ta respektoj kur duan ta mbytin.
Fjalen e dua kur te tjere se masin,
Edhe kur e shkelin edhe kur e vrasin…
Fjalen e dua kur e bejme ure,
Per nje mik, vella, apo per culture.
Gjith’ jeten pas saj jam i dashuruar,
Qofte cicerime apo fjale e shkruar…
Se fjala e shkruar per shoke e per mik,
Dhe te turperon dhe te ben fisnik.
Te ben dhe krenar kur e ve me vend,
Ne rruge, ne tryeze apo ne kuvend…
Kur brumin e saj e le te pa pjekur,
Dhe kur e gatuan nje mendje e fjetur,
Kur e ben helm dhe ia dhuron mikut,
Ka prishur lulezimin e gjithe ciflikut...
Se fjala eshte gur qe vihet ne themel,
Sa here nga goja fluturon dhe del.
Por eshte dhe mine qe te hedh ne ere
Po se mate mire kur e nxjerr ne dere…
Gjithe jeten me fjalen, jam sjelle bute,
Me shume kujdes qe ne mend ta fut.
Shpesh e perkedhel, por dhe i ve fre,
Se leshoj “ azat”, pa kapistall se le.
Se futet ne arat e miqve, komshinjve,
Ben punen e urithit dhe ate te minjve.
Ha letrat ku jane firmosur dhe shkruar
Kontratat, mendimet mes nesh aprovuar…
Kur fjala s’me bindet, dhe del pa menduar,
Me te shpejte gersheret i rrembej ne duar.
I pres veset, eren, dhe floket ne koke,
E bukur te rrije ne miq e ne shoke…
E leshoj capkene mes miqve te futet,
Por, se le te mburret, te flasi qe te duket.
Se e dime te gjithe, ajo eshte e lehte,
Pas saj fshihet mendja e atij qe e flet…
Sa here qe fjalen e gdhend e bej veper,
Ne fabul, poezi, dhe tregim ne leter,
Lodhem ti jap vlera me peshe e mendim,
Sepse gjith kjo veper do mbaje emrin tim…
Dihet, krijuesi do te vdese nje dite,
Por fjalet e shkruara jane si qirinjte,
Drite bejne per jete mbi varrin e tij,
Ato e turperojne, a e bejne perendi…
Prandaj sa here flas, ne gjuhe kam peshore,
Fjalen miturake kur e marr per dore,
Se le te kaloje ne rruge pa shprese,
I shtroj mendimin, pastaj te barese…
E bej te embel, e vesh dhe me drite,
Pastaj i hap portat dhe i jap lirite,
Te futet ne shpirt te tjetrit e lehte,
Ti dhuroje gezim, a ti japi jete…
Fjala eshte burim per goten e shpirtit,
Drejtesi, qetesi apo gjak i Krishtit,
Ndaj s’duhet te derdhet rrugeve nga shkojme,
Se nuk mblidhet lehte, pastaj na qortojne…
Ndaj kujdes vellezer, qytetare, poete,
Doktore, filozofe kur e hidhni ne flete,
Fjalen ta mendoni thell ne “vathe” te kokes,
Dhe pastaj ti hapni kanatet e portes…
Se fjala vertet s’ka emer dhe peshe
Por kostumin tend mban kur ti i vesh,
Dhe kostumi i keq, thoshin mote-motit,
Eshte humbja e vlerave qe del prej te zotit…
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen