Grigor Jovani: FJALA E ZOTIT

Cikli: KARTOLINA

NE NDODHTE...

Kur në sytë e mi ndodh të shikosh
re të ngarkuar me shi,
kur një det i zemëruar shkallmon dejet e mi,
kur zogj të therrur më sheh në buzë,
në vend të fjalëve,
e dashur,
mos më ler të bredh mes ftohtësirës mëhallave.

Në ndodhtë, gjatë çastit të mbytjes,
në mes të panikut,
kërkoj ndihmë,
mos m’u mërzit, jeta ime, mos më shtyj...

Bëj një fole me duart e tua,
më ler të hyj.

PEMA

Është plakur tashmë dhe rri kokëvarur,
në krahët e rrjepur
nuk i ulen më zogj në pranverë.
Prej kohësh përton të nxjerrë fleta,
hije nuk bën për udhëtarët në verë.
Kapërceu pragun e çdo kohe,
duket e vdekur është, gati të shembet...
Unë them se pret ndër degë një pulëbardhë,
t’i shkund pak ujë deti
dhe të trembet.

FYTYRA E ZOTIT

Sa vjen dhe më e huaj më duket fytyra e Zotit,
shikimi i tij, gjithmonë e më shumë,
enigmatik.
Jam zhytur kaq thellë brenda Skëterrës sime...
Duke mos pasur asnjë shpresë për të ikur,
nuk ndjej as frikë.

Vetëm natën kam frikë.
Më vijnë sipër kokës ca vemje të mbrapshta,
kujtojnë premtimet: “Duhej t’i mbaje,
si çështje nderi...”
Kërkoj fytyrën e Zotit. Të shpallë para të gjithëve
Pafajësinë,

veçse këtu është Ferri.

Këtu asgjë, asgjë nuk dëgjohet...
Përveç gjitonit gjarrpër, që gjithmonë e më tepër
afrohet...

FATALE

Të kam dashuruar, gjithë jetën time të kam dashuruar,
si çilimi. Të kam dhembur,
as vetë nuk e di se sa të kam dhembur, një zot e di.
Dhe nuk pyeta... nuk e di si u bë që s’pyeta:
a më dhimbje ti...

Shqetësohesha në kishte ftohtë dashuria. Sarkën e ëmbël,
mos e gjente era dhe ma bënte kallkan.
Me tesha të ngrohta e vishja. I ndezja zjarr dhe e nanurisja.
I gëzohesha,
si një fëmije që s’qan...

Të Huajin e Panjohur kisha frikë, mbi të gjitha. Vigjëloja
si burrë,
gjithë jetën, qyshkur të gjeta.
Se ç’kishte thellë, ç’fshihte nën sarkë dashuria,
o zot, nuk pyeta!

FJALA E FUNDIT

Kërkoj, qysh në mëngjes, fjalën e fundit,
për të fundmen vjershë, në këtë vit.
Të fitoj Konkursin e Fundit të vitit,
se kushedi, nuk ka më “prit...”.
Fjalorët hap - s’i kam përdorur kurrë,
lavdi Zotit, për fjalë,
s’ndjehem ligsht asnjë grimë.
E pamundur të gjej fjalën e fundit,
t’i vëj vjershës së flamosur një firmë.
Zbuluar janë të gjitha fjalët,
me përjashtim të asaj që më duhet.
Nuk më vjen keq, që do humbas Konkursin,
më bren mendimi: këtu diçka luhet...
Mos Zoti më bën lojë: më shmang nga Fjalët,
më lë të gërmoj kot, në pikë të mundit?
Apo mos ndodh tjetra: nuk është shpikur
deri më sot,
fjala e fundit.

Athinë
(Përfunduar ditën e fundit të vitit, më 31 dhjetor, 2011)

Grigor Jovani: Shqipëria

GRIGOR JOVANI

 “Vdekje është, të shkretën...”

 SHQIPERIA

 Motra ime e vogël - Shqipëri,
mbetur në shtëpinë e prindërve të mi,
nuk e di, sa je rritur...

Mbaj mend, shfaqje dhe fshije fytyrën,
në çdo vizatim,
kur isha i mitur.
 

JETA IME

Jetova një jetë
brenda një guacke.

Një kokër rëre... Që era e luante,
si gogël.

Ç’gjë tjetër t’u them? S’gjej fjalë
më të vogël.

 IM ATE

Asgjë nuk më the,
por m’i mësove të gjitha.

I kishe zët fjalët,
flisje mirë heshtjen.

Më thoje gjithshka,
por harrove vdekjen...

 TE DASHUROSH

Të dashurosh duhen tre zemra.

Unë kisha dy: të dashurisë
dhe trishtimit...

Tani e kuptova. Mungonte e treta,
ajo e durimit.

 SHELGJET

Sekretin tim e dinë
shelgjet,
buzë lumit.

E pëshpërisin,
duke krehur flokët,
pak para gjumit.

 KEPUCET E MBRETIT

Gëzohesh: sheh të tjerët poshtë,
nga maja e ndritur
e pushtetit.

Harron:
poshtë kalit i shikon më mirë,
këpucët e grisura të mbretit.

 NJEREZORE

Kur u zgjova,
kisha në krahë
një krijesë të fildishtë.
Një skulpturë
fshehur nën çarçafë,
me ato vijat e brishtë.
U pamë ndër sy, Zoti im,
lumturinë
nuk e fshihje dot.
Dehur prej gëzimit tim,
ishe njeri,
jo Zot.

 VJEN NJE KOHE

Përpara Vdekjes, vjen një kohë,
me gisht në gojë
mbesim.

Na djeg gjithë jetën si do rrojmë,
harrojmë si do vdesim.

 NESER

Nesër, e dashur, nuk do të gdhihet,
si shtëpijakë të kësaj nate,
do ndjehemi tek burgu ynë.

T’i themi fjalët nga fillimi,
mbase e çmojmë dikur lirinë!

 STATUJAT

Në këtë vend,
mos ngrini më
statuja.

Nuk ka kuptim.

Ose i prishin,
ose shkojnë në mërgim.

 JEVGJITKAT

Në një dyqan rrobash elegante,
hyn dy jevgjitka.

U dukej në sjellje një lloj frike...

Vunë buzën në gaz tek vitrinat,
kukllat plastike.

RFI

Nuk e kupton përse të refuzuan,
gjithshka në zarf
ishte në rregull (?!)

Që zarfin mos ta merrte era,
harrove t’i vije brenda
... një tjegull.

 FAJI

Nuk ka faj ajo,
që arkëmortjen
ma bën gati...

E kam fajin vet.

Që të më maste,
u shtriva
sa gjerë-gjati.

 PARULLAT

Të lodhura kaq kohë nëpër ballkone,
u shtrinë në parkun bashkiak,
pranë lumit.

Gërmat e kuqe, shënjat e pikësimit,
zunë nga një hije
dhe ia futën gjumit.

Erdhën policët: “Ju s’duhet të flini!
Për tjetër gjë ju bëmë,
në fund të fundit!”

“E bëmë detyrën tonë, - parullat thanë, -
pasi e narkuam,
fjeti dhe i fundit...”

 OPTIMIZEM

Do të kalojë edhe kjo. Do ta hamë
edhe këtë herë
të përpjetën.

Ç’bën kështu, o shpirt?! Vdekje është,
të shkretën.

Haxhi Muhaxheri - Poezi

Haxhi Muhaxheri

POETI

Fle me të gjitha të dashurat
dhe zgjohet bashkë me dritën
Për ta zën frymëzimin e parë

Merr Udhën e Qumshtit
gjuhën e yjve mëson

Per vrimë të gjilpërës
Përbiron detin
në kërkim
të fjalës së pa thënë
një këngë e re po vjen



PSE VDIÇ POETI

Çdo fjale
vargu a poezie
shpirt i dha nga vetja

Mos pysni
pse vdiç poeti





KUR MË THOSHE

(Babait)

Më kujtohet kur me thoshe:
-Po s'e zure hapin me kohen,
i rënd do të shkoj moti!

-Më e mirë është një ditë sokol,
se një jetë gogol!

-Dielli huaj verbon,
e shpesh urrehemi nga dashuria!

Më kujtohet kur më thoshe:
-Po u mbështete në diell
s'kan ç'të bëjnë epidemitë!

Plaku im i urtë,
Ç'peshë të kishte fjala...





LALËS

Rudha e ballit
vrragë kohësh

Fjala
mbrumur motesh

Hapi i tij
shteg i ri

Unë
bimë e farës së tij

"Rilindj", 26.04 1987





GURRË E ZJARR

Dashur e kam qëmoti
kengen e diellit

Ëndërroja
dashuroja

Gurrë jete e gëzimi
vret macen e zezë mallkimi
Dashuria ime
gurrë e zjarr



"Rilindja", 1991





SHENJTOR I LETRAVE TONA

(At Gjeçovit)

Grurisht
Uratë u këndoje fateve të bardha

Përballë stuhish
Polemit i thurje legjendë

Gjeçov
O Ati ynë
Shenjtor i letrave tona
Venecia ende frymon


"Shkendija" Nr 44, fq.12, 1991





KOSOVËS

Emrin lakuar ta kanë ndër shekuj
pritë të zinin keqas djalli e i biri
Po ti stuhive u bëje ball
Me lutjen për të madhin
Për atë bimë dardane
Këngën e mortit ktheve në këngë lavdie
Kosova ime diell (i)lirie





MOS

Mos e humb buzëqeshjën
Edhe para dallgëve

Mos i mallko yjet
Për brengat që ke

Mos e lerë të dashurin
Të çmendet në pritje

Mos e thurr këngën
Po nuk pati zë
Mes gurit e tokës

"Flaka e vellazërimit". E premte,15.11.1991 fq.11





PËR ATË FJALË

Për atë fjalë
Që peshon sa bota
Kurorëzoje buzëqeshjen
Me një puthje të ëndërrt
E prishi krejt nyjet
Udhës sate
Fat të ri lidh
Bulëzim dashurishë

Thëllënze moj
E bukura e dheut

"Flaka e vellazërimit". E premte,15.11.1991 fq.11





PEMA E MIQËSISË

Frutat i ka te embëla
rritet në të gjitha stinët
nuk ka sëmundje që e zën
farë e saj mbinë çdo ditë
Planetin pushtuar e ka dashuria
Njeriu i Ri i Jetës që vjen

Begzad Baliu: POEZI

 

PËR GRATË E NJË KONFERENCE SHKENCORE

Ajo rri me duar në gji
Ne gjoks ka vënë kartelën
“NN, prof. asc., Universiteti i Arizonës”

E në qëndrimin e saj shoh Gjylen e Alisë
tek përkunde djepin ne këndin e dhomës

Ajo rri kujtueshëm në fund të radhës
Në gjoks mban shënimin e varur
“AA – prof. dr. në Universitetin e Oxsfordit”
E në kujtesën e saj shoh gruan e Artanit të vrarë
Në fund të luftës së Kosovës

Ajo flet ne Foltore radhe e pa radhe
Dhe fjalët i ngre në shprehje krenarie
Në gjoks ka vënë tiketën “AB-prof nga Munihu”
E në pamjen e saj shoh nusen e Ademit
Tek ekzaltohej para grave në dasmën e fshatit

Ato rrinë ulur, flasin, meditojnë
Andej e këndej salle
Unë i shoh me botën e fëmijërisë dhe tretem larg ndër malle
Dhe shoh se si në sytë e mi shfaqen gratë e fshatit
Gratë e fëmijërisë sime që këtu më ngjajnë në shkencëtare.

*
Tek rrudhin gojën e mbyllin sytë përgjumur
Tek flasin me drojë
E gishtat trokasin me kujdes
Më zgjojnë kujtimet e fëmijërisë
Kujtimet për gratë e fshatit tek thonë
Marr e zotit çka thamë, këtu qenka një djalë!

Buqetë me poezi nga Grigor Jovani

                          Poeti Grigor Jovani



FAMILJARE

Motra ime e vogël - Shqipëri,
mbetur në shtëpinë e prindërve të mi,
nuk e di, sa je rritur...

Mbaj mend, shfaqje dhe fshije fytyrën,
në çdo vizatim,
kur ishim të mitur.
　


JETA

Jetova një jetë
brenda një guacke.

Një kokër rëre...

Që era e luante,
si gogël.

Ç’gjë tjetër t’u them?
S’ka fjalë më të vogël...
　


PRESIDENTI

"Ç’karrike është kjo?
- qe ankesa e parë. -
Dëgjohen krimba
brenda saj...

Rregulloni këtë punë,
më parë.

Të tjerat, pastaj...".
　


FSHATARET

Tani që rrugët u mbyllën nga borërat,
do t’u mungojë qumështi i lopëve tona,
buka nga të korrërat...

Ç’do të bëni pa ne,
qytetarë?!

Po ju, ç’do të bëni pa konservat tona,
pa bordellot e orëve të vona,
kur zbrisni në qytet,
o qyqarë?
　


PORTA

Po të lë portën shkyçur.
Nëse dëshiron të ikësh,
me takt.

Veç mos e përplas. Është
dera e zemrës.
Kam kaluar infrakt.
　


NORMAT

Kur vodha shumë,
më panë me admirim.

Kur vodha pak,
më shpallën për dënim.

Kur s’vodha fare,
qanë hallin tim.
　


KRISHTI

Im Atë! Këta poshtë,
që me gurë më ranë,

që gjëmba më vunë
për kurorë
dhe shpallën mbret
Satananë,

ç’gëzim të frikshëm,
që kanë!

Përballë Së Keqes
janë një:

Patricë dhe plebenj!

Fali, Imzot!
Janë budallenj!
　


IDIOTESIRA!

Ç’the? Jam i fortë,
si hekur?
Flet budallallëqe!
Pa më pyet, si ndjehem,
prej ndryshkut,
në këllqe!
　


DJALLEZIA

Nuk kisha parë një burg të tillë!
Parajsë,
nga më të bukurat!

E kishin bërë të bukur qëllimisht,
për fluturat!

E frikshme, ç’ndodh me njerëzit:
ç’mendojnë!

Nuk ka vuajtje më të tmerrshme,
për fluturat,
kur s’fluturojnë!
　


POETET

Kur qajnë poetët,
bie shi.

Ngashërehet Zoti.

Pak nga pak,
humb ngjyrën e vet,
nga flokët e lyera të poetëve,
loti.
　


"GOLFI"

"Ku do të shkojmë?" - pyeta instiktivisht. -
Çdo takim të parë,
s’ndihem kaq lirisht...

"Për seks në pyll, - ma plase në fytyrë, -
për plazh,
në det..."

"Mos më shiko, - thotë "Golf"-i, duke shfryrë, -
Ti shih çdo bësh...
Unë rrugën e di vet...".
　


PUSHIMET

Nuk të pëlqejnë pushimet,
që të thashë?

Kërkon t’i biesh botës,
pash më pashë,
si një Zhyl Vern a Robinson Kruzo?

Por në ashensor, përse të pashë?!
Ja ku është taraca...
fluturo!
　


MAKINA

Çdo mëngjes,
kontrolloj këmbët,
nëse janë akoma aty.

Për këtë,
s’ma ka fajin gota...

Nganjëherë, në lekan,
them se kam të ngjitur
dy rrota.
　


PROSTITUTA

Dashke deodorantin përkatës të gjesh,
të zbosh erërat e keqe në shpirt,
edhe ato më të thellat.

Zbo aromat e keqe të trupit një herë,
që ata që të qasen,
mos të nisin të vjellat.
　


TESTAMENT

Nuk më pëlqen drejtkëndësh,
a katror.

Një varr të rrumbullaktë
dua për vete.

Të mos ngjasojë me dyert e dritaret,
në burgjet që kalova,
gjatë një jete.

(Athinë, korrik, 2011)

Poezi nga Agim Metbala

FENIKSI KOSOVAR

Këtu si duke edhe dialektika
Është dehur deri në delirium
Dhe përdit në këtë kaos urban
Lindin pikpyetjet
Në këtë kaos urban të shfrenuar
Vështirë se do të vetëpërmbahet
Rolet janë ndërruar në mote -
Timonët i kanë në duar idiotët
Të paktë janë ata të tjerët
E Kosova zë në thua me shekuj...

Si duket këtu po perëndon
Apo po lind diç e re
Diçka si Feniks i ri kosovar
Kam frikë, kam frikë...
(këlyshët e parë hidhen në lunë)...
　
　
　
　

MOS I MBYLLNI SHTIGJET

Mos e mbyllni, hapeni shtegun
Do të shihni sa shtegëtarë ka
Që do të krijojnë shtigjet e reja
Për t'i lënë n'harresë labirintet e trishtimit...

Mos e mbyllni, hapeni portëm
Do të hapen pastaj të gjitha dyert
Frikën do ta djeg guximi
Guximi do t'i mbushë sheshet me gëzime
Frikën ia lëmë peng historisë...

Mos e mbyllni, hapeni portën
Pastaj do të hapen të gjitha zemrat
Zmra ka shumë sirtarë
Dhe në ballë të fëmijërisë
Do të ngjizet ardhmëria...




KOHË QIRINJSH

Në Kosovë
Motet ndërrohen
Nën ritmikë agregatësh
Ftohtë, akull, akullnajë
Dhe në shpirt të secilit
Mbin nga një ajsberg...
Në Kosovë
Nata edhe dita
Ndërrohen në vërtitje krismash
Duke bartur stafetën stereotipe
Me porosi të stërpërsëritura...
Në Kosovë
Çdo gjë është e brishtë
E ftohtë, akull, akullnajë
Derisa të lindë shpirti
Ai do t’i shkrijë të gjithë ajsbergët
Në bebëzat e syve do ta mbjellë dashurinë
Të kërkuar në këto mote...

18.03.2003
　
　
　
MEDALJONI

Secili që ka puthur
Mëngjesin në ball
Vetëm duke kërkuar fjalën
Pët ta shaluar
Të kalurojë mes njerëzve
Ai në çdo hap është takuar me dashuri
E gëzimi ia ka fshirë djersën nga balli...
Secili që ka shtrembëruar kurrizin
Duke e shndërruar në harqe
Mu porsi degët me peshë bore
Pastaj do të takohet me rrezet e diellit
Që burojnë nga sytë e njerëzve...
Secili që frikën e ka pshtyrë në fytyrë
Rrezikun e ka pshurë në gojë
E turpin e ka shkelur me thembër
Do të ec lehtë rrugës
Dhe do të ndiejë pasthirmën e zogjëve...
Ai s’ka çka u trembet viteve në vijim
Stolisur me medalonin e nderit!

24.08.2004





LIBRI ISHTE DËNUAR ME VDEKJE

Kam ecur
Kam ecur nëpër teh të shpatës
Për të treguar sa e rëndë është e vërteta
(kam vuajtur dhimbjet)
Kur të tjerët kanë qeshur
Dhe dehur me dhimbjet tona
Kam qarë
Kur të tjerët diferenconin
Arkivolet e blombuara
Kam shkruar shqip
Kur libri ishte dënuar me vdekje
Kur të tjerët kishin bërë aleancë me kërbaçin
Kur të tjerët kishin helmuar rrugën
Kam ecur këmbë maleve përpjetë
Për t’i takuar drangonjtë...
Atëherë isha plot me serenada
Duke pritur mëngjesin e ëndrrave - zhgjëndër
Tash rri në udhëkryq
Me një pikëpyetje të madhe në ballë
Dhashtë zoti të jem në ëndërr
Se ëndrra harrohet lehtë...


　
VETËVRASJA E HESHTJES

Përditë në vend të kaftjallit
Në pjatë na servohet nga një brengë
Në tavolinën për drekë
Na shtrohet nga një vdekje enigmatike
E për çdo darkë në mbrëmje
Para syve na vidhet shpresa....
Heshtja pa kusht duhet bërë vetëvrasje
Ose ne ta vrasim botërisht
E në gishtin tonë tregues
Le të lind guximi i fjetur...

O3.09.2004

　
　


HAPAT E MI

Në rrugëtimin tim
Çdo hap e kam stërmatur
Sepse në këto mote me udhëkryqe
Semaforët u ndalën
Vetëm me një ngjyrë – kuq!
Në rrugëtimin tim
Edhe sot hapin e hedh me kujdes
Se në këtë trevë
Janë ulur satelitët e UFO-të
Duke na përgjuar ftohtas...
Unë do të vazhdoj rrugëtimin tim
Ta hedh hapin në drejtpeshim
Pak në letër dhe pak në CD
Furtunat dhe uraganët do të pushojnë
Hapat e mi do të marrin trajtën!

12.05.2003

　
　

YLBERI MA NGJYROS BALLIN

Sa herë e dëgjoj pulsin e zemrës sime
Gabimit s’ia hap portën me asnjë kusht
Në rrugën time i mbyllet shtegu mashtrimit
Urrejtjen e shkeli me themër
Ylberi ma ngjyros ballin...

Durrës, 03.08.2003

　

SHPIRTI NË SHUPLAKË

Kurrë nuk do të isha trembur
Nga askush dhe nga asgjë
Po të mos ishte syri im
Që ma shpalos shpirtin në shuplakë...

Durrës, 03.08.2003



KËNGËT E MIA

Këngët e mia
Këndohen dhe këndohen
Me melodinë e vjetër
Në mes meje dhe njerëzve
Mes njerëzve dhe meje...
Këngët e mia
Në ndërdijen kureshtare
Zemër buçimë e jehonshme
Në të gjeni kuptimin e çastit
Gjykimin e drejtë
Nën kureshtjen e shestuar...

　


NË FUND TË VRAPIMIT
NDAHEN MEDALJET

Më quani si të doni
Nuk do të më bezdisni fare
Emri im fillon me shkronjën e parë A
Dhe paralajmëron dritën e bardhë...
Shamëni sa t’ju dojë shpirti
Jam i fundit nga ata që shahen
Si hekuri kalitem me fjalët e shkruara
Kam lënë faqe plot...
Vini barrikada pa numër
Nuk ndalem me asnjë kusht
Jeta ma ka mësuar
Vrapimin me pengesa...
Në fund të vrapimit
Ndahen medaljet...

01.12.2003

　
　


PO TË MOS FRYMONIM NE

Kurrë s’kam dashur t’i bashkohem
Shumicës vetëm pse forcën
E treguan me numër
E dhëmbët u kërcasin plot xixa
Duke shkelur pa ndjenja...
Kurrë s’kam pranuar të eci pas të "fortit"
Mbase ai drejtësinë e ndan
Me kutin e dhembjes pa mëshirë
Për të marshuar fitores personale...
Të pasurin s‘kam preferuar ta shoqëroj
Se shqisat atij s’i punojnë
Instiktin e ka të zhvilluar...
Dhe po të mos frymonim ne
Shumica në numër kishte mbetur pakicë
I forti i rrejshëm ishte frikësuar nga vetja
Ndërsa i pasuri hajn kishte mbetur i uritur...
　
03.12.2003


　
　
　
PORTA IME

Portën time ua kam mbyllur
Dhe nuk ua hap
Dallkaukëve që më kanë rrethuar në hark
Duke hedhur nga goja që ua ka falur Zoti
As atyre të operuar nga atdhedashuria
Që paraqiten si kozmopolitë...
Për të gjithë të tjerët
Urdhëroni
Portën e kam hapur krah më krah
Dhe ju pres me dashurinë e nënës...

02.09.2003

　
　


PUTHIN PRAGUN E NDERIT

Këngët e mia
Këputen në melodi të vjetra
Rrisin buzëqeshjen e fëmijëve
Ndonjëherë shtojnë nga një pikë
Loti në qepallë
Lehtazi shndërrohen në serenadë
Trokasin në dritaret
E xhamave të mërdhirë
Për ta zgjuar dashurinë
Befasishëm, po befasishëm
Në gjumë trembin
Mizat kush i ka nën kapuç...
Këngët e mia ecin dhe ecin
S’ngrihen nga të ftohtit
Mbase rreziten me rrezet e diellit
Dhe puthin pragun e nderit...

　
　

S’I HA PALLA PËR KOPALLA

Sa herë kam tentuar
Lapsin ta thyej përgjysmë
Ai është mprehur pa kusht
Rrugës goliatë të verbuar
Lapsi marshonte fitimtar
E në ballin tim pikat
E djersës së ftohtë...
Sa herë për shkakun e lapsit
Më kthenin tre hapa mbrapa
Ai më hidhte gjashtë përpara
Ndjenjat që s’përjetohen nga secili...
Perimetri i lapsit tim
Kap të gjitha meridianet
Orbita e tij
Satelit është
Dhe s’i ha palla për kopalla...

12.11.2003.

　
　
　

ZËRI I NDËRGJEGJES


Fjala
E zgjidhi secilën nyje
Të lidhur mbrapsht
Të vërtetën e shaloi botërisht
Djallit ia shqeu maskën copë-copë
Kërbaçin e poshtëroi skajshmërisht
Spiunin e damkosi për jetë
Ndërsa grabitçarit ia mbylli fytin me tapë...
Fjala jonë e bardhë
Me guximin nën sqetull
Ndershëm marshon edhe sot
Dhe vertikalisht qëndron si lapidar...

05.05.2004
　
　
　
　

LODHJA

U lodha në udhëkryq
Në pritje të ndërrimit
Të ngjyrës së kuqe
Derisa m’u zbardhën flokët...
U lodha e timpanët
M’u shqyen gjerë e gjatë
Me refrenet demode
Patriot-trathtarë, patriot-trathtarë...
Dhe tash fare jam shurdhuar...
U lodha e bebëzat
Më janë verbuar tërësisht
Me fytyra të njëjta në skenë
Duke ndërruar maskat
Në mënyrë serike
Gjatë katër stinëve të vitit...

03.07.2004

　
　
　


USHLAT I KAM PENTAGRAM GISHTËRINJVE

Unë nuk di të bërtas
Dhe çmendurinë ta vej në peshore
Butas belbëzoj melodi
Të vjetra për të gjithë...
Nuk jam mësuar në pjatë
Të më servohet djersa e huaj
Familjes së ushujzave s’i takoj
Mbase grykën e fytit e kam të ngushtë
Ushlat i kam pentagram gishtrinjve...
Unë nuk i dua duartrokitjet
False që i merr era
Dhe i shkep lëndinave të harresës
Dua t’m’i dëgjojnë meloditë
Me dashuri
Qofshin vetëm edhe katër veta
Për t’më përcjellë ndershëm
Për në banesën e fundit...

12.11.2003

　
　
　


NË PRITJE

Kanë thënë se loti
I burrave është këngë
Unë kam edhe lot
Edhe këngë
Metamorfoza duhet të ndodhë
Për ta ndërruar
Kursin e udhëtimit
Atje na pret ëndrra jonë...

12.11.2003.

　
　


LOT DHE SHPRESË

Lot
Lot
Lot nëpër shekuj
Sytë tanë rrënjë oqeanesh
Lotët nuk dinë të gënjejnë
Ata tregojnë gjendjen e shpirtit...
Lot
Lot
Lot nëpër shekuj
Ata janë dëshmi
Të pastërtisë sonë
E vuajtjeve të imponuara...
Lot
Lot
Lot edhe në ditën e lirisë
Ata lot le të jenë fund i lotëve tanë
Dhe fidane buzëqeshjes
Për brezat që do të vijnë...

07.12.2003.

　
　

SHPRESA

Shpresën në mijëvjeçarë
E torturuan për ta vrarë
Ajo është rreze
Që bie pingul
Majave të thepave të mprehta
Shpresën me shekuj u munduan
Ta pushkatojnë
Nga tytat çelin lulebozhuret
Shpresën me decenie
E mbyllën në katakombe
Bërtiti shesheve Eureka...
Shpresa pushton horizontin
E njerëzit - mbishkrime në varre...

17.11.2003
　
　
　
　
HESHTJA

Heshtja në vete fsheh
Dhëmbët e krokodilit
Në bark lavën e vullkanit
Që vlon pa pushuar
Në sy akumulon rrezet e uraniumit
Në shuplaka shtrëngim indesh...
Mos lejoni që heshtja
Të shpërthejë në klithje
Ajo pastaj pjell të zezat e tmerrshme...



ZEZONËN TË KALUARËS

Dhe renditen administratorë
Të operuar nga shqisat
Të ndëgjuarit
Të prekurit
Dhe të nuhaturit...
Dhe tash besoj se UFOT
Lëvizin shlirshëm planetit tonë
Ne na lodh dyshimi
Se këmba e njeriut
Nuk shkeli në hënë...
Duhet zgjuar nga ëndrra
Të keqen t’ia lëmë harresës...

17.11.2003



NGADHËNJIM

Në raste të panumërta
Ia kam lidhur duart syve
Nga turpi ynë të lidhur për beli
I gatshëm për dorëzim
Dhe një mijë e një të tjera
Të thëna e të pathëna...
Çuditërisht, sa herë kam kthyer
Shikimin nga fëmijët
Në një mijë variante
Më është paraqitur lindja
Dhe fitorja jonë...

20.11.2003


　
　
PASTHIRRMË BREZIT TË RI

Nëse jam rebeluar
Kundër uraganit
Që shtrydhte jetëra
Si letrën e byrekut
Për ta prekur me majat e gishtërinjve
Të vërtetën dhe kurrgjë tjetër
Sot do të rebelohem
Sepse më sulmohet embrioni
Dhe nuk do të lejoj dështimin
Mbase dua pasardhës
Që do t’i thonë nënës NËNË
Tokës tokë
Dhe ta vënë gishtin në kokë...

07.12.2003.


　
　
REALITETI I SHEKULLIT

Nata më dukej fare e shkurtër
Kafshoj gishtin për pagjumësi
Edhe sot kur të gjithë botën
E kemi në dorë në maus
E të gjitha bibliotekave
Në ekran të kompjutorit
Ta vëmë gishtin në kokë
Se s’na duhen më balada
As për trimëri përrallore
As për dhembje serike
As për njerëz të pazëvendësueshëm
As për ata të pavdekshëm...

11.12.2003
　
　

MË FRIKËSON VRAPIMI PA KOKË

Fshij pluhurin nga fëmijëria
Pak dashuri shumë dhembje
Marrin trajtë në ballin tim
Skamja si në kohën e Migjenit
Djallëzi në asnjë çast...
Sot i fërkoj sytë e ënjtur
Majat e rrokaqiejve prekin qiellin
S’ka qere me kuaj qe
Askund s’ndihet erë misraku
Edhe lulet janë të tjera
Pulat nuk kanë shije të njëjtë
Dredhëzat rriten në frigorifer
E trurin e dirigjon kutia
Të gjithë në ngarendje...
Fshij pluhurin nga fëmijëria
Një puhi e lehtë
Ma freskon ballin plot djersë
Dhashtë Zoti
Fëmijëria ime të mbetet vetëm e imja...

13.12.2003.


　
　
KRIMBAT PRESIN...

Edhe faraonët kishin tonelata ar
Dhe bjeshkën me ar e mbushën
Por vdiqën siç vdes secili njeri
Mbetën vetëm eshtrat
Kjo është formulë...
Qytetërimi aq shumë ka ecur
Por vdekjen s’e ndali kush
Ilaçi për të nuk u gjet
E Homeri recitohet edhe sot
"Mahabharata" ka hyrë në internet
E krimbat presin me padurim
Të vdesin më të majmët...

13.12.2003.


　
　
HIPOTEKA

Desha ndershëm të jetoj
Më thanë - s’ke lindur në kohën e duhur
Desha të vdes
Më thanë - ke lindur për të vuajtur...
Desha me afsh ta përqafoj lirinë
Më thanë – s’e ke merituar
U kënaqa me enigmën e zbuluar
Se duhet vdekur shumë herë
Për t’jetuar një herë.
Hipotekë e jetës sime të mbetur do të jetë!

14.12.2003


　
　
ÇAST

Ndiej kënaqësi
Kur butas prek një dhembje
Kur shijoj një dashuri
Kur tej mase ngarkoj vetveten
Kur një troh sakrifikohem për tjetrin
Edhe kur në gjysmë hap kap durimin...
Vetëm atëherë e ndiej çastin e jetës
Koha tjetër më është e humbur!

Më 14.12.2003.
　
　
　
　
　
VETËDIJËSIMI

Edhe sot veshi
Përgjon dritareve
Për t’ia dërguar lajmin djallit...
Edhe sot syri
Përbirohet portave kapexhikëve
Për t’ia dërguar djallit
Kuptimin e shpirtit...
Nga po i njëjti sy
Nga i njëjti vesh...
Ja do ta tundim kokën
Me gishtin tregues
Ose kafkat do t’na rreziten në lëndinë...

Më,14.04.2004


　
　

KARRIGA

Nën karrige si duket
Fshihet formula Abra-kadabra
Për të mos e lëshuar atë
Shkelën plisin e bardhë
Kohën tjetër diferenconin të vëllanë
Kohën tjetër vranë demonstrues
Kohën tjetër në pusi i pritën drangonjtë tanë...
Edhe sot janë të përgatitur
Të ecin me cilëndo të keqe
Vetëm për të mos e lëshuar karrigen
Karrigen për të mos e lëshuar o Zot
......................................................
Harrojnë se për në banesën e fundit
Do të përcillen si hajdutë....

15.04.2004


　

MË THANË

Më thanë të shkruaj bardh
Kur syrin verbonte terri
Më thanë të këndoj serenada
Kur dhimbja më ndiqte në çdo hap
Më thanë të shkruaj poezi
Duke shikuar vetëm përpara
Pa shikuar majtas djathtas
Më thanë të mos sajoj aforizma
Mbase ato ndjellin hakmarrjen...
Dhe çka s’më thanë tjetër ata
Që servuan terrin, shkaktuan dhembje
Me shikimin në xhepa të majmë...

15.04.2004

　

RRUGËTIMI

Skajshmërisht të rraskapitur
Me rrobat e grisura të kohës
Të alivanosur nga baladat
Të vërtetat e të trilluarat
Tmerrësisht të frikësuar nga krimet
Me bebëza të verbuara...
Vallë na duhet një rilindje
Apo kursi i ri i rrugëtimit?
Rrugëtimi ynë i ri
Duhet të jetë mes shkronjave
Mes vargjeve idilike të dashurisë
Në tastaturën e kompjuterit
Në CD-të dhe në rrjetin e internetit
Atje do ta gjejmë vullnetin tonë shekullor
E koha do t’na falë
Rrobat e reja lirie...

Më, 19.04.2004.


　
　

KOHË NË IKJE

Mos m’i vritni ëndrrat
Në pritje flokët më janë zbardhur
Për t’i ëndërruar sot...
Mos ma ndrydhni vrullin
Me barrikadat sterotipe të njohura
Do t’i sakatosni brezat që do të lindin...
Mos ma merrni prapë lapsin
Që deshi të shkruaj vargje të bardha
Se është ngopur me vrer helm...
Koha në ikje na fton
Për falje e lidhje gishtash...

22.04.2004

　


FYTYRAT

Ka shumë fytyra
Që çlirë shpalosin shpirtin
Kam parë fytyrë dhelpre
Mënjanë kinse me përkëdhelje
E në anën tjetër duke lëpirë
Me gjuhë të keqen...
Kam parë fytyra ujqërish
Duke shqyer gëzimet pa mëshirë
Në krijim të dhimbjes
Kam parë fytyrëdielli
Që shndriste si ar...
Kam parë fytyra engjëjsh
Duke shkepur dashurinë me njomësi
E buzëqeshjet me grushta...
Kot shpenzohet energjia -
Shpirtit dhe fytyrës
S’mund t’i bishtërojë kush...

29.04.2004

　
　


PËRSIATJE

Përsiatem me pikëpyetjet
Dyshimi vendin s’ma le
Me habi shkel orët e vona
E nga frika shkund mendimet:
- "Si të mbrohemi nga sida "
- "Dhuna në familje "
- "Korrupsioni i organizuar "
- "Standartet para statusit "...
Vargu i mendimeve pa kufi
Përsiatem me mendimet
Në kërkim të së vërtetës
Që s’do të zbulohet kurrë
E marrtë djalli...

07.05.2004
　
　
　


PA THONJË

Shumica nëpër mote
Pjesën e madhe të thonjëve
I hanë për hiçgjë
Duke u ngjitur për luspat e kuçedrës
Pjesën e mbetur i hëngrën
Duke u grithur mes vete
Çmendurisht...

Dhe tash kur thonjt u duhen
Për ta mbrojtur veMbetën pa ta...
　
　
　


KOMEDI

Fjalën nuk e frenova
Nëpër motet plot rrebeshe
Dhe tërmete të fuqishme
Kur vërshonte llava nga vullkanet
Dhe thembrat preknin majën e kresë
Sot më thonë do Sanço Pança
Ta lë fjalën përgjysmë
Komedi stereotipe
E një moti pa vlerë...

　
　
　

VETËDIJËSIMI

Edhe sot veshi
Përgjon dritareve
Për t'ia dërguar lajmin djallit...

Edhe sot syri
Përbirohet portave e kapexhikëve
Për t'ia dërguar djallit
Kuptimin e shpirtit...

Nga po i njëjti sy
Nga po i njëjti vesh...

Ja do ta tundim kokën
Me gishtin tregues
Ose kafkat do t'na rreziten në lëndinë...

14.04.2004

　
　
　

KARRIGA

Nën karrige si duket
Fshihet formula Abra-kadabra
Për të mos e lëshuar atë
Shkelën plisin e bardhë
Kohën tjetër diferenconin të vëllanë
Kohën tjetër vranë demonstrues
Kohën tjetër në pusi pritën drangonjtë tanë...

Edhe sot janë të pregatitur
Të ecin me cilëndo të keqe
Vetëm për të mos e lëshuar karrigen
Karrigen për të mos e lëshuar o Zot

......................................................

Harrojnë se për në banesën e fundit
Do të përcillen si hajdutë...

15.04.2004

　
　
　

MARSIN DUA TA SHOH NË BEHARE

Sa herë vjen marsi
I trembem rrëmujës
Dhe prangave...

Si e gjithë bota
Dua ta shoh dushkun të çelur
Vetëm në gjelbërim
Ta pushoj syrin e etur për bukuri
Marsin ta shoh në behare
Ta pushoj shpirtin e mekur ndër stuhitë
T'i kthej
Pranverat që m'i kanë vjedhur...

16.04.2004
　
　


ME GISHTIN TREGUES
DUHET NXJERRË PAPËRDHOKUN

Janë rreshtuar në maratonë
Në një shteg thuase të gjithë
Absurd i lakuriquar
Merr e vjedh, vjedh e merr
Refren si në diskun e prishur
Merr e vjedh, vjedh e merr...
Të tjerët janë të paktë
Hutimi u rri në ball pikëpyetje
Frika i ka lëshuar zogjtë
Rrugët në ecje çdokund
I kanë të mbyllur si shishe me tapë...

Duarkryq nuk pritet vdekja e së keqes
Me gishtin tregues duhet
Nxjerrë papërllokun e përjetësisht...

09.01.2004
　
　
　
　
　

FJALA MË MBETI NË FYT

Desha të flas
Fjala më mbeti në fyt
Janë ngopur të gjithë me fjalët tona...
Desha të shkruaj
Për çfarë të shkruaj
Para meje kishin shkruar për çdo gjë
Era i mori shkrimet e tyre...
Desha të protestoj
Për shumëçka
Para meje kishin protestuar për gjithçka
Ato i varrosën në sarkofag...
Desha të çmendem
Nuk më lanë
Më thanë: ka shumë të çmendur...
Dhe shtuan:
- Së pari kuptohet vetja
Atëherë i mirret era
Flladit të pranverës...
　
　
　

KOHA E KRISUR

Në këto kohëra të rënda si plumbi
Trurin e kam konservuar mirë
Pakkujt i duhet truri
Veshin e kam mbushur me pambuk
Për ta shpëtuar timpanin
Ndërsa sytë i kam mbyllur
Dhe i kam futur në kuti
Për të mos parë fëlliqësirat...
Do të pres ditë më të mira
Për të jetuar dhe për të vdekur...


　
IKJA

Monstrumi IKJE
Me eskavatorë
Shemb kalatë e guximit
Dhe në çdo zemër mbjell
Fidanët e frikës
Që lindin frutet e dhembjes
Dhe krijojnë lumenjtë e vdekjes
Pastaj në mënyrë të paartikuluar
Katandisen në detet e panjohura...
Ikja lind nga droja
E frikës dhe forcës
Të ikurit
Me gravitacion të humbur
Sillen si pa kokë
Me shpresë të mbështjellë
Në shaminë tetëpalëshe
Duke ngrehur këmbët zhag
Metropoleve të botës...
Ikjet çdoherë më trembin
I trembin edhe fëmijët në djep.

16.02.2003

　
　

MOS I MBYLLNI SHTIGJET

Mos e mbyllni, hapeni shtegun
Do të shihni se sa shtegtarë ka
Që do t’i krijojnë shtigjet e reja
Për t’i lënë n’harresë labirintet e trishtimit
Mos e mbyllni, hapeni portën
Do të hapen pastaj të gjitha dyert
Frikën do ta mund guximi
Guximi do t’i mbushë sheshet me gëzime
Dhe frikën t’ia lëmë peng historisë
Mos e mbyllni, hapeni zemrën
Pastaj do të hapen të gjitha zemrat
Zemra ka shumë sirtarë
Dhe në ballë të fëmijës
Do të lind ardhmëria

　
　

S’E PREFEROJ ECJEN E BRESHKËS
　
Breshkën e adhuroj se ka mburojë
E fare s’e preferoj ecjen e saj
Pse po modelohet lëvizja e saj nëpër mote?
Në ecjen tonë duhet modeluar maratonën
Për të zënë një karrige në Strasbur
Atëherë do të prehen të gjithë eshtrat
Do të pushojnë të gjithë shpirtërat
Që si mbyllin sytë gropë
E me dashuri ia falën jetën kësaj toke...

20.02.2003




YLBERI PUTH BLERIMIN

Sot guximin e ka kapur paraliza
Dhe aty-këtu ecën me paterica
Që i jep pamje tragjikomike...
Sot urtësia është varur në majë të lisit
Atë e kapi era me krahë të vet
Duke e hedhur në qiell të imagjinuar
Budallenjt organizojnë vallet e natës...
Sot në çdo rrugë dhe udhëkryq
Janë rreshtuar pikëpyetjet
Dhe karavanët e pyetjeve pa përgjigje...
Nesër do të lindë Ditë e re
Me kuptim, presje, pikëpresje
Duke përfunduar me një pikëçuditëse
Do të rreshtohen guximi, dija, urtësia
Shesheve do të mbijnë aguliçet
Ylberi do ta puthë blerimin në ballë...
28.02.2003
　
　
　

ÇASTE DELIRIUMI

Nga afër shikoj
Procesin e transformimit evolutiv
Të plisit të bardhë
Me katalizatorë të shumëfishtë
Më dhemb secili muskul
Më dhemb secili ind
Më dhemb secila qelizë...
Klithi deri në kupë të qiellit
Kurrkush nuk më dëgjon
I kanë prishur çekanët e veshëve
Klithi çmendurisht
Kurrkush nuk më shikon
I kanë vënë mëkëmbëzën thjerëzës së syrit
Klithi në delirium
Kurrkush nuk më ndjek
Të gjithë i kanë shndërruar këmbët në roushle
Duke vrapuar kah Perëndimi
Dhe duke humbur kohë pas thembrave...
Perëndimi një ditë do të kthehet kah Lindja
Të gjithë ata do të jenë të pafuqishëm
Për pelegrinazh...

28.02.2003

　
　


KOMEDI

Fjalën nuk e frenova
Nëpër motet plot rrebeshe
Dhe tërmete të fuqishme
Kur vërshonte llava nga vullkanet
Dhe thembrat preknin majën e kresë
Sot më thonë do Sanço Pança
Ta lë fjalën përgjysmë
Komedi stereotipe
E një moti pa vlerë...




E KËRKOJ VETEN

Dje e dija kush isha
I rreshtuar si luledielli
Me fytyrë të kthyer kah dielli
Në pritje të lindjes të frutit
Nga mishi dhe gjaku ynë...
Sot e kërkoj veten
Në këtë vorbull të shfrenuar
Ikje marramendëse me një këmbë
Qiellit që nuk i dihet fundi
Dhe me një këmbë në zjarr
Që nuk ka të sosur djegia
Bërtas me fund të barkut
Si kafsha e plagosur për vdekje:
- Kurrë nuk do të rreshtohem mbrapsht
Edhe nëse gjatë jetës
Vdes edhe një mijë e një herë...



LËKUNDJA E NDËRGJEGJES

Shpallen edhe tenderë
Brutalisht thyhen shpresat
Që na e sollën enkas nga larg
Në fjalorin e gjuhës shqipe
Lëkundet me themel ndërgjegjja
Humb pafundësisht fjala
Djersa poshtërohet deri në avullim...

20.08.2003
　
　
　
　

KOHA NË PESHORE

Mos shkel rrëmbyeshëm
Kujdes hapin si ta hedhësh
Mos shkel vetvetën
Se koha e sotme është në peshore miligramike
Nesër kanë për të të çmendur britmat...
Mos i mbyll sytë para dritës
Hapi bebëzat dhe shikoje të vërtetën
Se koha e sotme është në peshore miligramike
Nesër do të të ha terri i zi...
Mate fjalën me mikrona
Shkronjën mos e shkruaj në letër të ndotur
Nesër do të të shkurtohet gjuha
Shkronjat do të mbeten
Në reliefin e lëkurës sate...
Kujdes
Koha është në peshore miligramike...


　
　
NUK DUA TË MBETEM APATRIT

Nuk dua prapë të mbetem apatrit
Nëse ka nevojë do t’i pres të gjitha venat
Dhe le të shkojë gjaku im rrëke rrugëve
Deri në pikën e fundit
Mbase dymbëdhjetë lëkura m’u kanë rjepur nga shpina
Duke kërkuar hartën e re gjeografike...
Nuk dua prapë të mbetem apatrit
Duke u përcjellë brezave stafetën me pikëpyetje
Dhe vullnet të padeshifruar
Nëse ka nevojë do të dal në Sheshin Skënderbe
Për ta reinkarnuar Jan Pallahun
Sepse krejt çka pata dhashë
Duke kërkuar hartën e re gjeografike...

04.03.2003



PAMJE

Pamja që na shpaloset sot
Është deri në fund ironike
Çdo figurë në panoramë
Në mënyrë milimetrike është e përllogaritur
Të na bindë në këtë realitet të rrejshëm...
Harrojnë se thjerrëzat tona janë imune
Motet na i falën reflekset e kushtëzuara
Për të mbijetuar vertikalisht...


　
　
　
DERI KUR

Deri kur më në ecje do të bëjmë zigzage
Për t’u pëlqyer atyre që na i imponojnë ato?
Deri kur më do t’i përsërisim fjalët
Refrenët që na i shkruajnë të tjerët?
Deri kur do ta shkurtojmë gjuhën
Me kutin e porositur nga të tjerët?
Deri kur do të ulemi në tavolinën e gjelbërt
Me materiale të servuara si një supë?
Nëse kështu ecim vetëm edhe sot
Përfundimisht do të arrijmë në Ferrin e Dantes.

　
　
　

TRAGJIKOMIKE

Situata komike
Më kanë rrethuar
Në vend se të qeshi – qaj
Kafshoj ditën fort
Dielli zihet...
Rreshtave nuk u shihet fundi
Në qendrat sociale
Trupa pa kokë
Të paartikuluar rreshtohen
Para ambasadave
Lukthi s’ma përbin
Këtë pamje komike
Kafshoj natën, dhëmbët më thyhen
Nga dhembja hëna fshihet pas reve...
Më çmend ecja horizontale
Nëpër metropolet evropiane
Me gëzimin e paluar dymbëdhjetëfish
Në xhep të vogël
Kafshoj me dhëmbë mishin tim
Për të mos qarë...

12.03.2003




NË PESHORE

Ishim ata që krimet i përjetuam
Në çdo pore të lëkurës sonë?
Ishim ata që tmerret i pamë me sy
Në një mijë e një forma?
Ishim ata për libër të Ginisit
Me eksodin e papërsëritshëm?
Ishim ata që i thyem zemrat e botës?...
Jemi ata që ishim apo u transformuam
Duke harruar se jemi në peshore
Unë i frikësohem peshës së tepruar...

　

DERISA TA ZË DIELLIN ME DORË

Nuk pendohem kurrë
Se eca rrugës plot peripeci
Për ta sfiduar të keqen
Dhe çmova të bukurën...
Nuk pendohem kurrë
Që të padrejtën e sulmova
Me gjithë arsenalin e armëve të mundshme
Duke u shqyer maskat shëmtimeve...
Të tjerët heshtën për të mos u rënë supeve
As edhe asnjë qime floku
Unë do të parakaloj rrugës sime të trasuar
Derisa ta prek diellin me dorë...


　
　
NDJENJË REBELIMI

Derisa djersa e punëtorëve
Është ekspozuar në ankand publik
E zhvlerësuar deri në asht
Derisa dija e profesorit
Është nënvlerësuar më poshtë
Se fshesa e pastruesit
Derisa referate false
Në përvjetorët e dëshmorëve
Lexohen nga ish-përndjekësit
Derisa Kosova është amfiteatër i hapur
Ku përditë shfaqen tragjikomeditë
Para spektatorëve të hutuar...
Me atom të fundit të qenies
Do të rebelohem në ekstazë...



EPITAFET E TURPIT

Ata kobra që dje
Helmonin pjellën e vet
Sot u vardisen të ardhurve
Duke verbuar sytë e pasardhësve
Harrojnë se ata janë të identifikuar
Se nesër mbi varrin e tyre
Do të shkruhen epitafet e turpit...
　
　
　
PENTAGRAM I GRAVUAR

Çuditërisht
Sorrat shpejt harruan gjenezën
Përsëri krrokasin
Duke shpurdhur me këmbë të zhlyera
Që u vjen era CO2
Dhe marramendshëm
Në maratonën me korba
Me qyqet
Dhe me dreqin e mallkuar
Në pritje
Të ballit të ri të lugetërve....
Mashtrimin e kanë
Si borën e vitit të kaluar
Feniksi kosovar
E shporri terrin
Përtej shtatë bjeshkëve
Me gjakun nga damarët
Vizatoi hartën e re
Pentagram i gravuar
Në ballin e secilit..

04.11.2003
　
　
　
　

N E V E R I A

Të neveritshme janë këto mote
Që në treg kanë hedhur
Krimbat pa vlerë
Që zvarrë pastaj okupuan të gjithat
Nga zyra e vendit
E deri në parlament...
Neveria vjen dhe shtohet
Me robotë politikë
Të krijuar në punëtoritë
Dhe epruvetat evropiane
Duke marshuar me ndjenja të operuara...
Neveria arrin pikën e vlimit
Me biznesmenët e lindur
Nga fara e dinarit të Topçiderit
Duke lidhur kontrata ende me shkronjat cirilike
Që t’i verbojnë sytë...
Neveria pas pikës së vlimit
Avullohet dhe shtrihet mjegulla e dendur
Duke krijuar apati, alivanosje...
　
　
　
　

DHEMBJA MË SHFAQET
NË FYTYRË

Në këtë amfiteatër të pikëllimit
Nuk jam gomë t’i fshij dhembjet
Nuk jam profet me dorë t’i largoj brengat
Nuk jam kirurg të bëj ndërhyrje kirurgjike
Dhe as aq i fortë t’i marr të gjitha dhembjet...
Tërheqi thembrat zvarrë
Dhe humbem labirinteve të mia
Dhembjen vetë e përballoj më lehtë
Ajo më pikturohet në fytyrë...


　

GUXIMI FLE

Në këtë shesh të shqetësuar
Që vërtiten rreth boshtit të vet
Me shpresën e humbur të së nesërmes
Në këtë amfiteatër të hapur
Ku secili aktron role të paartikuluara
Me dhembje të pikturuar në fytyrë
Në këtë nënqiell të errët
Me mija peizazhe të errëta
Të ekspozuara vetëm bardhë e zi...
Faji është i lakuriquar
Na mungon vetëm guximi
Që nëpër mote fle...

31.03.2003


　

SHQETËSIMI

Më dhemb diafragma
Frymëmarrja më çrregullohet
Kur prapë i shoh në fotele
Monstrumët e lindur nga martesa
E vëllazërim-bashkimit
Me tri ndërhyrje kirurgjike –
Në zemër, në veshë dhe në sy
Ata që në vend të Zotit
Besojnë në dreq të mallkuar
Botës publikisht i kërkoj azil politik!

　
　

DO T’I GJUAJMË NGA TRE GURË

U lodhëm me trupat amorfë
Që në mënyrë serike marrin forma
Prej kallupit në kallup
Të akorduar nga jashtëtokësorët...
U molisëm me trajtat e njëanshme
Dhe format halogjene
Në maratonën e përvetësimit
Në garat e pangopësisë...
Na i verbuan sytë prototipat politikë
Të lindur nga kontejnerët
E metropoleve të kurvës plakë në ekstazë
Me orekse frigjidiale...
U molisëm nga një mijë e një të këqija
Të servuara në mija variante...
Fatomorgana do të paraqitet një ditë
Do të kalojnë lodhjet, do të shkunden molisjet
Në ceremoninë mortore të të këqijave
Do t’i gjuajmë nga tre gurë ...

　

D E H J A

Jemi lodhur tmerrësisht me veten
Me peticionet sterile
Jemi dehur nëpër mote
Me përpilimin e teksteve
Të protestave stereotipe të kohës...
Skajshmërisht na kanë lodhur
Ata të labirinteve si të merimangës
Të metropoleve neonike
Duke servuar nota proteste shterpe
Si bukën bajat për kafjall
Me qindra abortime të rezolutave sterile...
Tërë jetën në udhëkryq
Në pritje të ngjyrës jeshile
Vetëdija duhet të lidhë alenacë
Me triumfin dhe të dalë shesheve
Njëherë dhe deri në pafundësi
Të kuptohet se semafori është vetëm një mjet
Që mund të ketë defekt!




IRONIKE

Do të vijë një ditë
Kur shesheve do të zhvishet kjo ironi
E lakuriquar do të ecë
Secili kalimtar do ta pështyjë në fytyrë...
Do të vijë një ditë
Kur matrapazët në pelegrinazhe
Do të ikin në Merdare
Si elefantët në karvane
Për të vdekur turpshëm
Në mënyrë horizontale...
Do të vijë një ditë
Kur disa politikanë tanë nga grushtimet
Nokdaunet dhe nokautet
Dhe me sëmundjen e Parkinsonit
Do ta harrojnë edhe emrin e vet
...............................................
Ajo ditë do të vijë patjetër
Rrugës së Zotit!

29.04.2003


　

ATYRE U TAKON E ARDHMJA

Kjo kohë e zymtë
Kjo dritë është farsë
Thjerrëza duhet vënë nënkëmbëzën...
Kjo kohë është e brishtë
E ftohtë, akullnaja dhe ajsbergët
Instiktet sundojnë..
Kjo kohë është në udhëkryq
Para kohe lindin monstrumët...

Atyre që mbijetojnë këtë kohë
Në mënyrë vertikale
Atyre u takon e ardhmja...





NA NDOQËN

Na ndoqën
Ai, ajo – ky dhe kjo
Na ndoqën
Ata, ato dhe kush jo...
Ne të ngrirë mbetëm
Të gjithë ikën kokës duar të lidhur...
Kujtesën s’ia lëmë harresës
Ajo s’na le të shkelim rrëmbyeshëm
Dhe as nën këmbë dërrase të kalbur...
　
09.01.2004

　
　

KËNGË E GJALLË
　
Nga frika
Çdogjë kishte vdekur
Me ankth priteshin trokitjet
Dyerve nga të paftuarit...
Dita ishte e gjatë sa një shekull
Ndërsa nata dot nuk gëlltitej
Derisa malet tona nuk hijeshuan
(oh, sa ishin të bukura malet tona atëbotë)...
Pastaj nga malet
Vrullin e ndrydhur ndër mote
Me guximin e legjendave
Me këngë poema të pashkruara
Zbritën qyteteve dhe katundeve
Duke e mundur frikën për vdekje
Deri në largim të përjetshëm...

1998

　
　

MALLËNGJIMI

Tërheq thembrat zvarrë
Në udhëkryqin e Shijakut
Apo hija më tërheq pa cak
Sa fort më zu malli
Zemra ime e ndarë në dysh
Në mënyrë simetrike
Gjysma përtej Bjeshkëve të Nemuna
E gjysma këndej
Te udhëkryqi i Shijakut
Halucinacionoja në mesditë
Me sy të hapur si dy gropa pa fund
Para syve pëlhurë ekrani
Insertet ndërroheshin në mënyrë serike
Flakë, ofshamë, lot dhe ikje...
Mbi kufoma mbinin lulebozhuret
Prapë përsëritje si në refren:
Flakë, ofshamë, lot dhe ikje...
Oh, sa më ka marrë malli për rrasat e Rahovecit...
Tërheq thembrat zvarrë
Në udhëkryqin e Shijakut
Apo hija më tërheq pa cak...

15.05.1999

　
　

NËNAVE

Nga lotët valë të nënave tona
Do të ishin shkrirë
Edhe ajsbergët e polit verior
Nga ankthet e nënave tona
Para këmbëve të tyre
Do të ishin shtrirë
Të gjitha bjeshkët
Nga dhembjet e nënave tona
Do të kishin pëlcitur
Të gjitha prangat e qelive
Me durimin për çmimin Nobël
Të nënave tona
U rebeluan liderët botërorë
MBI SUPET E TYRE ERDHI PRANVERA NË KOSOVË!

14.04.2003


　
PËR ATA

Boshtin tim kurrizor
Do t’ua fal për lapidar
Sepse jeta
Do t’më kishte kaluar
Në frikë dhe pritje thikash
Po të mos ishin ATA.

14.02.2003


　
　
DHUNA

Mos i burgosni pëllumbat
Se burgosni lindjen tonë
Burgosni varret tona në çdo shtresë
Dhe çdo pëllëmbë të kësaj toke
Burgosni mendjen
Frymimin dhe qenien tonë...
Mos i vrisni pëllumbat
Ata janë të urtë
Dëshirojnë vetëm qiellin e lirë
Për të fluturuar shlirshëm
Dhe asgjë më shumë...

　

LIRINË E KAM ËNDËRRUAR
PAKËZ MË NDRYSHE

Lirinë e kam ëndërruar pak më ndryshe –
Pa vrasje enigmatike
E dëshmitarë që i lëshon toka
Pa dëshmitarë të mbrojtur...
E ëndërrova lirinë
Me shtrëngim duarsh
Si në skulpturën e Tasim Lokajt
Me parlament ku do të flasë arsyeja
Me Universitet vlerash të larta
Pa treg të zi devizash
Me dritë neoni shesheve
E pa frigoriferë që u vie erë e rëndë
Me ujë për ujitjen e parqeve
Dhe jo me gypa të koroduar...

Lirinë e kam ëndërruar ndryshe
Pakë-ë-ë-ëz më ndryshe!

06.05.2003
　
　

DHEMBSHURI

Futem nën lëkurën e secilit irakian
Nga çdo bombë e lëshuar
Më këputet nga një krah
Në çdo vrasje fëmije
Ndiej klithjen e dhembjes
Nga çdo pikë loti të nënave
Më betonohet zemra
Alergjik jam bërë në tym e flakë...

O2.04.2003

　
　
　
MARSIN DUA TA SHOH NË BEHARE

Sa herë vjen marsi
I trembem rrëmujës
Dhe prangave...
Si e gjithë bota
Dua ta shoh dushkun të çelur
Vetëm në gjelbërim
Ta pushoj syrin e etur për bukuri
Marsin ta shoh në behare
Ta pushoj shpirtin e mekur ndër stuhitë
T’i kthej
Pranverat që m’i kanë vjedhur...

16.04.2004

___________　

P Ë R K U SH T I M E


PELEGRINAZH NDERI

Adem Jasharit

U mundova të eci shtegut tënd
Që kishte vetëm një zgjidhje
Ta shkruash emrin në abetare
E trupi mburojë plumbash
E mata veten në peshojë disfatë
Nga e cila doli listë e gjatë...
Për herë të dytë e mata veten
Me pjesën e zemrës sime
Të ecë bjeshkës kur çeli dushku
Im bir hapi istikame
U kthye duarsh me ushla pentagrame...
Herën e tretë
Nuk e mata më veten
Mbase shtegut tënd
Ecën vetëm dragonj e zana
Të tjerët ishin të pafuqishëm
Për atë pelegrinazh nderi!

10.09.2004


　
　
　
UKSHIN HOTIT

..." Zoti gjyqtar,
- Jam i vetdijshëm për veprën time,
por fatin e robit nuk e nënshkruaj!"...
U. H.
Shtegtove shtigjeve të xhunglës
Atje ku nuk guxon të shkelë këmbë e tjetrit
Ndër sheshe shqiptove fjalët
Që shumëkujt atëherë i mbetën në fyt
Si kafshatë e madhe
Në letër të bardhë shkrove ditirambe
Për të vdekurit e gjallë
Dhe të gjallët e vdekur
I ke pështyrë me kohë në fytyrë
Për së gjalli u ndave dy herë nga jeta
Duke i hapur tri kaverna në mushkëri
Për lindjen e re...
Dhe tash
Universi yt mbetet përjetësisht në këto troje...
　
　
　

TI MË JE FRYMËZIM

Kolonel Tonit

Sa herë kam thënë më vete
Të të lë të prehesh i qetë
Ti më ke ardhur në njëmijë e një pamje
Sa herë kam thënë të mos i shikoj
Fotografitë e tua
Në mesditë të kam ëndërruar
Sa herë jam munduar
Të të kushtoj ndonjë varg
Fjalët ishin të pakta
Sa herë kam dashur ta parafytyroj
Bukurinë tënde mbi të gjitha bukuritë
Ylberi më dilte përpara me mijra imazhe
Sa herë kam dashur ta përshkruaj
Trimërinë tënde që fjalë se thotë
E letra nuk i zinte dot...

　

BLERIM E PAPËRSËRITSHËM

Seladin Mullabazi – Micit

Vargjet e mia për të fërgëllojnë
Shpërndahen grykave të malit
Unë skuqem me ndjenjat
Fuqia e tij më frymëzon
Klithi nga bregu
- Asgjë, asgjë s’paskam thënë!
Më shtang kujtimi
Ai ishte shëngjergj i shëngjergjave
Blerim i papërsëritshëm
Që u dha hijeshi maleve...
Botërisht pranoj:
- I pafuqishëm jam
Ta përjetsoj kujtimin për të
Fjalët më ikin grykave të malit,
Atje ku janë drangonjt e zanat...
Lapsi më kthehet në pikënisje
Se fillimi dhe mbarimi –
Është emri i tij!

26.09.2003

　


TË KËRKOJ NË BARDHËSITË

Budim Berishës

Dhe ti nuk ka nevojë të flasësh
Shesheve të dehura
Asnjë fjalë goje
Atelieja jote ka romane
Të pashkruara
Që presin lindjen
E brezit në agim...
Dhe ti vetëm hesht
E dora jote e djathtë
Me brushën magjike
Shëndosh zemrat
Spërkat kaltërt – kaltëri horizontit
Duke verbuar terrin
Pa mëshirë...
Dhe ti prapë hesht
Natën dielli ta rrezon ballin
Bardhësitë metaforat
Zbusin pëllumbat e egër
Kukuvajkat trembin
Dora e përgjakur në kapixhik
Çizmja e rëndë digjet
Përjetësisht largohet me terrin...
Në relief lakohet emri yt
Unë të shoh në bardhësitë e qiellit
Atje, atje të kërkoj miku im...

26.09.2003


VDISET PËR TË JETUAR

Delegatëve të Kaçanikut

Të gjithë ata
U morën n’grykë me jetën
Marshuan guximshëm
Drejt cakut pa pikëpyetje
Për jetë a vdekje

Sot harresa e tyre
Sikur po shtresohet pluhur
Ama, vërtet lëvozhga bie
Por rritet bima e njomë e bukur...

Rahovec, më 19.02.2004




RËNKIM E DHEMBJE

Të rrëmbyerve

Rrëmbimi
Nuk përshkruhet me fjalë
Atë s’mund ta aktrojë asnjë aktor
Para tij edhe dhembja tkurret
Është dhembje mbi dhembje
Trishtim mbi trishtim...
Vetëm zemra e nënës mund ta ndiejë
Vetëm nga rënkimi i saj
Mund të matet kjo dhembje...

07.12.2003

　
　

NËNËS SIME

Në çdo rrudhë të ballit
Paluar ke nga një dhembje
Por gëzimin përherë
E pashë në sytë e tu.
Nga fytyra jote fluturonin
Pëllumbat e bardhë
Pas të cilëve vrapoja me ëndje
Për mua natën e bëje ditë
Se dita ishte e shkurtër
Të m’i plotësoje të gjitha dëshirat...
Edhe sot i thinjur
Ndjehem aq i vogël
Para dashurisë tënde mal
Që nuk matet me asgjë
Ti ndjehesh me shpirt
E prekesh me zemër...
06.12.2003



HIJA JOTE MË NDJEK KUDO

Tim eti

Sa herë në ecjen time tretem dhe harroj Zotin
Faljet e tua më kapin për veshi
E unë zgjohem nga ëndrra e keqe...
Sa herë dielli në horizont
Ma gjen kokën të mbuluar me jorgan
Shati yt më çon peshë...
Sa herë fjalën
E hedh pa menduar
Urtësia jote ma pren gjuhën...
Dhe, nuk i frikësohem
Jetës së mbetur me gabime
Hija jote më ndjek kudo...

Më 06.12.2003.


　
　
　

BIJËS SIME

-Fitores

Nuk të dua aq shumë
Vetëm për faktin se pjesë e imja je
Të dua mbase edhe për diçka krejtësisht tjetër
Se në syrin tënd ngjyrë gështenje
Përherë rri zgjuar syçeltësia
Se në ballin tënd bën rojë guximi
Fytyrën tënde buzëqeshja stolis
Të dua se ecën aq sigurt
Shtigjeve të jetës bija ime...

21.O8.3003

　
　


METAFORË E PËRJETSHME

Nexhmije Pagarushës

Ece shtigjeve me plot të panjohura
Kur të tjerët s’patën guxim
Notat i këndove shqip
Kur në portë përgjonte veshi
Kur në çdo dritare syri ndeshte syrin...
Donin të të frikësonin në çdo hap
Ti çdo herë edhe më e fuqishme
Nga thellësi e shpirtit lindnin epopetë
Dëshmi të dhembjeve tona...
Për ne që u rritëm me këngën tënde
Që qamë e qeshëm bashkë
Je metaforë e përjetshme
Simfonia jonë e pavdekshme...

17.08.2003
_________
　
　
BIOGRAFIA E AGIM METBALËS

U lind më 1953 në Rahovec. Shkollën fillore dhe atë të mesme- gjimnazin, drejtimin e pëgjithshëm, i kreu në vendlindje, studioi dhe u diplomua pranë Fakultetit Juridik në Universitetin e Kosovës, më 1976. Aty i vazhdoi edhe studimet pasuniversitare.
Agim Metbala, ka kryer disa detyra në nivel të komunës, kurse tash e kryen detyrën gjyqtarit, në Gjykatën Komunale të Rahovecit.
Me shkrime, ka filluar të merret qysh kur ishte nxënës i klasës së katërt të shkollës fillore dhe tash e 34 vjet më parë, bashkëpuoi me shumicën e revistave letrare dhe gazetave ditore, që botohen në gjuhën shqipe, në të gjitha trojet shqiptare.
Krahas shkrimeve për fëmijë, ai shkruan edhe poezi për të rritur dhe merret me enigmatikë. Gjithashtu, Agimi merret me perkushtim mbledhe edhe materiale nga lemia folklorike.
Agim Metbala ka merita të mëdha në zhvillimin dhe përhapjen e letërsisë për fëmijë dhe të enigmatikës në komunën e Rahovecit. Ai është iniciator për themelimin e Shoqatës së Enigmatëve "Labirinti" në Rahovec, e cila është themeluar më 1985 (e dyta në Kosovë), ku ka ushtruar detyrën e kryetarit të parë të kësaj Shoqate. Ka marrë pjesë dy herë në garat Federative të enigmatëve në ish-Jugosllavi, dhe ate në Lipik (Kroaci) dhe Sarejëvë (Bosnjë), por edhe në shumicën e takimeve dhe garat e enigmatëve të Kosovës.
Me iniciativën e tij, menjëherë pas themelimit të Shoqatës, ka filluar të botohet revista letrare për fëmijë "Filizat", të cilën e ka udhëhequr, e udhëheq dhe e financon edhe sot.
Për nder të 10-vjetorit të veprimit të Shoqatës, me mjete të veta dhe me punime të përzgjedhura për fëmijë, me disa kolegë, ka botuar përmbledhjen "Si duket babi im" e për nderë të 20-vjetorit të veprimit të Shoqatës, përsëri me disa koautorë, ka botuar përmbledhjen me vjersha e tregime "Pranvera në shkurt". Poashtu, boton edhe revistën letrare për të rritur (formë libri), me autorë rahovecianë, "Jehonë Anadrinie".
　
　
Veprat:

- Koautor i përmbledhjes me vjersha e tregime "Si duket babai im",
- Përmbledhje me rrëfenjëza për fëmijë, "Deti në shtëpi",
- Përmbledhje me vjersha , tregime dhe drama njëaktëshe për fëmijë, "Grindja e fjalëve",
- Përmbledhje poetike "Kohë qieinjsh".
- Përmbledhje poetike "Guximi fle".

Grigor Jovani: SEKRETIN TIM E DINË SHELGJET

SHPELLA

Nuk bërtas më tani.
Jam në fund të një shpelle,
ku vetëm laraskat,
krahët e tyre përplasin.

Shikoj përreth
dhe hesht. Njerëz të tjerë,
duke rënë për tek unë,
thërrasin.

Dhe e di. Do të vijë një ditë,
kur edhe ata,
do të mërziten së thirruri
dhe do heshtin.

Këtu në fund,
kotësinë e fjalëve kupton.
Me këngë laraskash
mëson veshin.
　
　
　

SHELGJET

Sekretin tim e dinë
shelgjet,
buzë lumit.

E pëshpërisin,
duke krehur flokët,
pak para gjumit.
　
　
　
　

LASGUSHI

- Ç’bëni këtu?! Më lini,
të shikoj pak qiellin...

Hiqini prej meje,
sytë e dëshpërimit,

kam një bisedë me diellin...

Neve nuk flisnim.
I përgjonim çdo fjalë....

- Nuk të thashë? Do vijë një ditë,
që do të të mbërrij...,
- pëshpëriste ngadalë.

Kështu vdiq poeti.

Iku pa na folur. Nuk na tha,
nëse e mbërriti diellin prej vërteti.
　
　
　

ÇNGJYROSJE

Tani jam hibrid,
i lëngshëm,
i tejdukshëm.

Si uji që rrjedh
nëpër ulluqe.

Më sheh
dhe nuk dallohet,
as zemra ime
e kuqe!
　
　
　

ORA

Trupi yt
i ngjan një ore
të prishur.

Kur duhet të më zgjojë,
gjendet gjithmonë
e shkurdisur.
　
　
　
　

BABAI

Asgjë nuk më the
dhe m’i mësove të gjitha.

I kishe zët fjalët,
flisje mirë me heshtjen.

Arrite të më thoje
gjithshka,

por harrove vdekjen...
　
　
　

PO TA THEM...

Një shpend grabitqar,
unë fsheh ndër vete.
Mos të të gënjejë,
fytyra ime
intelektuale...

Mezi pret
të të grabisë lirinë,

pa pasur gajle...
　
　
　

ALBULENA

Gjaku i derdhur është ky,
a kuqëlojnë lulëkuqet?

Mbi kurmet e vdekur,
lotojnë gratë
apo gëzojnë skifterët?

Të pakallurit,
hëna i mbuloi,
apo manteli i erës?

Fillimi qe ky... Gjaku
vërshoi si lumë
përtej Albulenës.

U ngjit lart,
për Krujë.

Qiellit drejt...

U përsëritën kaq herë
Albulenat...

Njerëzit,
etjen e gjakut
nuk e shuan krejt.

(Sarandë, qershor, 2011)

Buqetë me poezi nga Mihallaq Qilleri



SHQIPËRIA
　
Çati e vjetër hedhur dimërash prehistorikë
Furtunash shkulur në ditët ku lehonat lindnin
Krijesa prej guri, fushave të përmbytura,
Maleve të çveshur urivuajtur,
Nën troke kuajsh barbarë, romakë, osmanë, sllavë,
Që përçudnin gjakun e mermertë dhe iknin.
　
Mbi oborrin e ngushtë të shtëpisë,
Kasolle vëllezërish prej hasmi ngriheshin
Një patkua kali mbi portën bregdetare
Fatin trëmbte përditë e më pak nga dallgët,
Vellezër armiq me shumicë prodhonin vreshtat
Ullinjtë mërmërisnin trishtueshëm
Mbi një tokë të mjerë gjethetharë, e palarë.
　
Vështrimet ktheheshin si fenerë anijesh pragmbytjeve
Nga Lindja, Perëndimi, nga Azia vesëverdhë
Luftrat lumenjtë e gjakut shtonin,
Më shumë mesvedi sesa me armiqtë e mallkuar.
Hasmëri të çuditshme gjaktrazuar,
Pushtete, ide pa formë, reprezalje drithëruese,
Në hartën e ngushtë si një zanë belkëputur,
Shqipëria ime, Shqipëria jote,
Vështrimin e ankthëm end horizonteve
Pak shpresë në këmbë për t’u ngritur,
Si fëmijë shtatanik në pluhur zvarritet.
　
Çati e hedhur dimrave prehistorikë,
Armiqësisht lëkundet ende me thirrjen nën dhambë,
O, kuku, moj nanë!　
　
　
　
　
　
　V A T H Ë T
　
Ti mban vathë të bukura, mikja ime!
Mahnitem nga format, ngjyrat, drithërimat
Gjysmëhëna, monedha të arta, zemra të zeza,
Rrathë më të mëdhenj se sytë e tu ,
Manaferra e trandafilë blu…
　
Në veshin tënd, ato veç ajërit i përpëliten.
Trazojnë shikimet dhe shkasin më tej,
Aq shumë pata menduar për një dhuratë
Të të pëlqente shumë me vërtetë
Përtej një tundje flokësh si koketë..
　
Gjatë qëndrova para vitrinës së një argjendari
Një palë vathë elgante të zgjidhja për ty..
Vezullonte ari i rremë me nxitim fërkuar.
Drithëronte drita, magjia e lustruar,
E shitësi plak me ankth më shikonte në sy.
　
Dhe befas ika, me nxitim ika ,
Me trishtimin e mashtrimit zbuluar.
Dhe besova se isha më i pasur se aq;
Në vend të vathëve pa frymë, pa shpirt
Pranë veshit tënd të trandafiltë të mërmëritja ,
Ca fjalë dashurie të ngrohta, të buta,
Gjerdan psherëtimash tani të të sillja ..
　
　
　
　
　
　
F A N T A Z M A T
　
- trishtim me personazhet e librave të mi -

Treten ëndrrat, fantazitë, bota ireale thyhet,
Si një vazo antike pa vlerë, pa bukuri..
Librat rrëzohen prej rafteve si pas një tërmeti,
Milingonat gërma në njerëz, male, rrugë, fllad e dete
Ankthe e dashuri të trishtuara, të pluhurosura,
Në tokë, pas një lufte të humbur me kohën, zbresin tani.
　
　
Hutimin e heronjëve të palavdishëm shoh vrazhdët,
Viktimat dinjitozë, të heshtur mbajnë drejtpeshimin
Koha i ka venitur, zhveshur e tretur disi,
Strukur nën pluhurin e shpërbërjes njerëzore,
Si dhe faqet e zverdhura të romaneve të mi.
　
　
Fëshfërimë gjethesh e stuhi dëbore malesh
Dallgë që stepen në brigjet e mendimeve,
Lodhje, shumë dhimbje, e mendime fjalësh
Propagandë e pështirë në faqet e shtuara..
Liria e mjerë strukur rrjeshtash me vret kur ankon,
Sa pak, sa pak vend, o njeri, më ke dhënë!
　
Ujqër e qenë madhështorë stanesh gjakosen,
Nën një brucë çobani dridhem në Majë të Lucës,1)
Mbi çadërën e vjetër stuhia e vjeshtës rrënkon
Frika prej urisë e lavdisë së rreme nis’e mbyten..
　
Viktor Komi, plakushi bukurosh, vijon e pikturon,
Një Kristinë të thinjur sybukur, dashurorë,
Tomi Bregu, avokat tashmë, gjyqe pronarësh mbron
Me dinjitetin e kokoroçit të dikurshëm.
Është ngjalluar Antonia ime aq e brishtë ,
Dhe hak kërkon për tradhëtinë e të shoqit rrebel
Andrea Semani mbi një varr kujtimesh përpëlitet,
Së bukurës Loretë buqeta lulesh vazhdon e i sjell.
　
Angjelina shpirtzjarrtë në gjunjë më është rrëzuar,
Me duar mbi tastot e kompjuterit tim, pa kuptim,
Robert Kola ka heshtur, ashtu, krenar, i menduar,
E di që ai jeton si atëhere, gjithë ankth e hutim.
Vjeshta e trishtuar e Elias perdet teatrore shkund,
Ku ta dinte se mbretëreshë e Shqipërisë etnike
Do shfaqej e sigurtë, plotë sqimë, më në fund!
　
Pastaj gjeneralët kopështet e dashurive shkatërrojmë
Me të çmendurit e mi spitalet psikiatrikë pushtoj
Dhe ashtu endem në ajërin e plagosur nga përmbytja
Fantazisht i dërrmuar një përplasje nxis, përdhunë,
Kryengrite groteske që kthehet në vallëzim,
Lirika recitoj si adoleshent në Politeknikum.
　
Nuk e di pse kam mbetur i shpërfillur nga vetvetja
Një botë tjetër, tjetër, më të denjë duhet të krijojë..
________________
1) – Një nga majat e larta të Shqipërisë Jugperëndimore.
　
　
　
　
　
　
D Y S H I M I
　
Më shumë se vdekja, më shumë se poshtërimi
Dyshimi bren metalin kohë dhe jetën e ndryshk.
Ne endemi kështu në skaje të panjohura
Të kërkimit në askundin e ngrirë
Duke tretur pjesë nga e djeshmja e artë.
　
Unë jam një fytyrë e tjetërsuar tashmë që tremb,
Një botë që ti nuk e njeh, nuk e ndjen, nuk e qas
Unë jam një fantazmë ideale për t’u vrarë
Pabesisht me duar që dridhen,
Lehtësisht, me fjalën e parë që rrugës has..
　
Ti thua se unë kam ndryshuar sa nuk njihem...
Në të vërtetë jam po ai, po ai, po ai,
Heshtja, shfytyrimi, sytë e buzët,
Janë stivosur tashmë në arkivin e mallit,
Kanë mbetur në pikën më të lakmueshme,
Të së djeshmes fantazmë.
　
Jam po ai, thjesht pak më shumë i thinjur,
Jam po ai thjesht me ditë-net më pak për të jetuar,
Jam po ai thjesht në pritjen tënde të përjetshme,
Jam po ai, po ai, i dashuruar me vullkanet që gëlojnë
Brenda jetës sime të përtejme,
Brenda jetës tënde të sotme..
　
E ndjen sesi dridhet toka ?
　
　
　
　
　
　
　
FUSHË E MINUAR
　
E gjerë shtrihet deri në agim të botës,
Fusha e shfarosjes barbare;
Ashtu i friksuar ngec në telat me gjemba
Të moskuptimit, zhgënjimit,
Të keqardhjes dhe abortit të besimit.
　
Drithërimë pasigurie tashmë ndjej
Në skajin më të zymtë të vetvetes.
Një oqean të minuar me dallgë më duhet
Të kalojë për të mbërritur atje ku dëshëron ti,
Të mbërrij doemos, i shfytyruar...
　
Jetën time vendos në skajin tjetër
Të balonës prej letre të trandafiltë
Lëshuar qiejve të zymtë në prag stuhie.
Cepin e fundmë mbaj në duar që dridhen,
Nga vetëtimat që lëshon mosnjohja.
　
E mbaj mend, e martë ishte, e martë.
U çanë qiejt dhe dielli hipokrit u fsheh
Për të mos qenë dëshmitar i vendosjes së minave
Nëpër oqeanin e ndjenjës sime të dhimbshme.
Mesa duket nuk di të dashuroj, nuk di,
..Sepse, e martë ishte, e martë!
　
　
　
　
　
　
　
R R U G Ë T
　
Konvecion i shëmtuar i hapësirës,
Rrugët shfaqen e shuhen si vetëtima
Në jetën tonë të përkohëshme, të zbrazët.
Thuhet se diku nisin e diku mbarojnë,
Si një fill i turbullt ëndrre e shpëlarë,
E njerëzit i lidhin pas vetes si milingona qeliza.
　
Rrugët janë kurthe të imagjinatës rurale
Limite të bardha pa kurfarë drithërime,
Siç erdhe dhe ike ti në jetën time..
Gjurmët, herë të përbaltura, herë të fshira
Nga shtrëngatat e erës, stuhitë e mendimeve,
Një plagë e lënë përdhé që thinjat i shton,
Kalbëzim ku nis rrugëtimin mosqenia.
　
Traga vijash gjaku që shprishen kobshëm
Rrëshqanorë nëpër shpate mendimesh,
Ikja jote një gëvishtja e një kohe pa udhë
Do të qëndronte fshehur si një gjarpër
Nën tokën e ftohtë e të lagësht..
Të mosekzistencës dhe heliumit helmues..
　
Takimi ynë një udhëkryq i shpërfillur ishte.
Edhe pastaj diku nxitove në hapësirën absurde;
Nëse do kishe ardhur, ikja do ishte klithmë,
Ndryshe askund nuk ke mbetur përtej së djeshmes..
Rrugët janë fshirë si vijat në bregun me dallgë.
　
　
　
　
　
　
ATLANTIDA
　
Hamendje tragjedianësh klasikë, historianësh,
Thira 1) , e heshur, e bardhë, enigmatike,
Katastrofën biblike në detin e kaltër e preh,
Shtyllat e Herakliut nuk shihen më askund,
Pallatet mbretërore të luksit dhe kasollet e skllevërve,
Kanë shuar zërat, grindjet, dashuritë, verën e derdhur
Dhe nën ca gurë të zymta, të mbytura
Në pluhurin e vullkanik përgjithmonë të varrosura.
　
Një qytetërim i çarë, i shqyer prej magmës përvëluese,
Zemra të thyera më dysh si shprishje bote,
Një dashuri e zhytur në thellësitë egjeniane,
Gëlon gjer tek unë nga dhimbjet zemërake të botës.
Ti nuk je më e imja, tokë, por copëtuar dhimbshëm
Prej luftërash të tmerrshme e llave të nëndheshme,
Vijon të tretesh në ajërin e thatë të absurdit.
　
Atlantida fantaziste vjen tek unë si copëtim shprese.
Qytetërimi i parë dashurisë së thellë i ngjante;
Njeriu i varfër nisi të lëngonte në humnerat
Vullkanike të zemrës së vet..
　
Shpërthimet janë shuar tashmë nën ujërat e kaltëra,
Përballë Trojës, ku shumë vite më pas barbaria do vriste
Dashurinë me luftë, e vullkanet njerëzorë do rrënonin
Qytetërime të dyshimta popujsh të çmendur…
______________
1) Thira, - emri i vërtetë i ishullit Santorini ku mendohet se gjendej Atlantida e lashtë.
　
　
　
　
　
　
S T R E H A
　
Për dore mbaje frutin e ankthshëm të marrëzisë,
Fëmijën faqekuq, të bukur si trandafil në maj,
Unë endesha i trishtuar në skajin tjetër të vetmisë,
Tronditur nga frika jote dhe mëkati – faj.
　
Ndriste një diell i shëmtuar, i nxehtë,
Vështimet e botës e bënin akoma më torturë,
Nuk kishte strehë të na mbronte aq lehtë,
Veç një kishëze që se kishim vënë re kurrë..
　
Unë dhe ti ulur ndënjëseve nën të rëndën hije
Dhimbshëm shtrëngonin duart në fshehtësi,
Ndërsa fëmija vështronte ikonat martire,
Sikur u lutej shënjtorëve ta mbronin ata tani..
　
Më thoshje zëulët se bota qe kupë helmi,
Dhe ti duhej ta pije vajtueshëm kështu,
Ne fajtorët ndëshkohemi një ditë prej qiellit,
Ndaj dashuria-mëkat do hedhur në humnerë diku..
　
Kupa-qiell e kishës me ëngjëj vizatuar,
Fytyra e fëmijës rob tronditur sa s’kish më,
Ti sy-lotë më shtrëngoje duart e malluar,
Nën atë strehëz shpirtrash pa gjak, pa zë..
　
　
　
　
　
M J E G U L L A
　
Në pyllin e harlisur të jetës sime,
Me drurë të çuditshëm prej venash,
Ashtu, të drejtë e të shtrëmbër,
Me gjethnajën e mendimeve trazuara
Me vitet e jeshiluara e të thinjura,
Si vel martesor prej princeshe zvarritesh.
　
Habia e tjetërsimit mjegullor,
Vazhdon aq gjatë sa ankthi i mosqënies..
Ti luan me trungjet e mykta të ditëve,
I lag, i pështyn, i ndrit, i thyen,
Dhe ecën më tej duke qeshur,
Ashtu e bardhë, lozonjare, shpotitëse
Me qiellin e pakët të vegimeve,
Duke lënë pas lagështinë e ëndrrës.
　
E kur mendoj se jeta të treti,
Velloja gjarpëruese rikthet befas
Herë duke ngrirë ditë-netë e turbullta
Me lakuriqësinë e stisur e magjike,
Herë me lojën kukafshehti të diellit,
Me shfytyrimin e përrallave mitike,
Me shpresën dhe dështimin,
Me dasmën dhe mashtrimin,
Ikën e vjen si psherëtimë, vjen e ikën si dhimbje,
Mjegulla ime!　
　
　
　
　
　
　PUTHJA E DIELLIT
　
Ε ngrohtë, e ngrohtë, si ëndërr
Magji lundruese nën qiellin prej degësh
E gjethesh fëshfëritëse
Unë e ti, Lumë i ditëve të mia,
Prekim e njeri-tjetrin trazojmë...
　
Jemi aq pranë tani sa kurrë më parë..
Vegime vezullese depërtojnë në rrjedhën
Blu të marrëzisë së turbullt,
Ashtu shtrirë me shpinë mbi gurin e bardhë
Mokërr e jetës rrotullohet përskaj meje,
Mërmërimë venitëse lulesh kokëulura.
　
Ç’më tregon ashtu symbyllur vetja ime?
Ku i shpie mendimet fluritëse kur
Gjithë nxitim e ankth lëviz drejt zhdukjes?
E di që në Detin e gjithësisë zbrazesh
Njerëzor, rrëqanor sa trëmbem e mbytem
Në mrekullinë e puthjes nga një copë diell.
E unë, shtrirë me shpinën e ftohtë
Mbi gurin e mundimeve sifiztike
Pres, pres, pres, në kush e di se sa vite,
Pres.. të zbrazesh diku brenda meje..
　
　
　
　
　
　
　
MUZG’ I AKULLT
　
Shalli yt stalaktik i bardhë
Qafën e fildishtë ta ka rrethuar
Fytyra muzg i tejdukshëm
Rrëshket mbi mendime të ftohta,
Drithërimat ankthzgjuese që shpresën tashmë
Mbi atë copë akull të bardhë të shpresës
E nisin të udhëtoj rrezikshëm....
　
Hapësira është e shkurtër,
Si një makth rrotullues karruseli
Që nis nga zemra jote,
Nën flokët e verdhë ku mendimet gjëmojnë,
E si alge funddeti lëkunden nga dallgë të padukshme
Si plasaritjet e shpirtit tim dyshues përfundojnë
Rrethin e ankthit dantesk..
　
Sy të mprehtë shoh nën këtë muzg të akullt
Që shpojnë tejpërtej trupin tim të lodhur
Nga pritja e gjatë, e mundimshme,
E dashurisë së çuditshme kozmike..
Shalli yt një stalaktikë i bardhë
Qafën e fildishtë ta ka rrethuar...
　
　
　
　
　
　
M A S H T R I M I
　
O zot, jo rrallë, jo rrallë,
Mashtrojmë indet e vdekura të vetvetes,
Trazojmë besimin e etur të lirisë
Dhe mjerisht fitimtarët e zemerthyer
Rrënjët e kalbura mbjellin në tokën e ajërt
Të gabimit..
　
Dhe befas, befas zjarri i rremë shartohet aty..
Me dru të njomë flakët e pabesa nisen e rriten
Që veç tym nxjerrin e sytë na djegin barbarisht.
Lëngu i jetës thahet mjerueshëm
Nga vërshimi i instikteve të verbëra.
Kaq mjafton të jemi të kënaqur,
TË DY,
Nga Mashtrimi !!
　
　
　
　
　
　
KAM FRIKË, KAM FRIKË...
　
Në dashurinë time mijëra enigma gëlojnë,
Mijëra mendime enden trupit e trurit,
Shpërbërë ëmbëlsisht si fëshfërima lulesh,
Me hithëra dyshimi fshikëlluar rrihem ,
Varre ëndrrash shpërbërë nën sferën e errët
Të përtej jetës strukur.
　
Dhe krejt papritur një dëshirë e marrë
Më çmend, më vret, më tret
Brutalisht e tinës, në mendimet e tua të hyja,
Atje, mes fjalësh të pa thëna kurrë,
Mes botës ku guximi i brishtë
Si rrotë e dobët është thyer,
Atje ku endet më i thelli dyshim,
Atje ku furia e fjalëve stepet, meket. fiket.
　
Atje të shtrihesha vetëm një çast,
Pa le të ishte kazan që përvëlon genet,
Diell i ngrohtë a ekstazë shkumëzuese,
E ndjenja e keqe ndoshta zvarrë do kalonte
Kufirin e reales magjithyer
Me varénë e së vërtetës...
　
Kam frikë, kam frikë, kam frikë!
　
　
　
　
　
M A G M A
　
Drithërimë befasuese je, thelb’ i jetës,
Ekuatori i ngrohtë mesi yt biskonjë e hollë,
Pole të ngrira, shpesh, në sytë e tu mahnitës,
Akuj që treten në perëndim të flakës,
Τërmetet- klithma për më shumë lumturi,
Tsunamet-dallgë përmbytëse për dikë, e di..
　
Llavë zhurritëse që derdhet shpateve të trupit,
Flakë e hi shpërndan në zemërimin tënd
Pjesë prej dielli e hëne në gjirin tënd mbledhur,
Toka e gjithë e hapur për lirinë tunduese,
Kërthizë e paprerë pas meje lidhur,
Si grykat e vullkaneve me amësinë biblike.
　
Zjarr je, thelb i thelbit të ekzistencës,
Krijuese e lumturisë dhe hutimit,
Dhimbjet veç ishuj të harruar mbeten
Në detin e dashurisë tënde magmatike..
　
　
　
　
　
　
KUR MUNGON TI
　
Kur mungon ti,
Kapakët e buzëve thahen nga ajëri i thinjur,
I hidhur, si në një minierë qymyri, e
Sytë ulin qepallat e rënda,
Përtej viteve të ngrira.
　
Kur mungon ti,
Akacia mbi dritaren e dhomës sime të punës
Vyshket e gjitha, gjethe-e-lulerënë
E degët ngjajnë si këmbë të verdha
Ushtarësh kthyer nga Lufta e Gjirit
　
Kur mungon ti,
Drita ka vdekur në shpella trishtimi
E humnerash pa fund, e
Hëna e hedhur mbi pusin e qiellit
Coptuar shihet si monedha e asgjësë.
　
Kur mungon ti,
Skllavëria zbret në tokën e pluhurt
Të mendimeve barbare,
Me drithërima gjaku e mënçuri
Të fikur..
　
Kur mungon ti,
Heshtja perandorinë e vet krijon përdhunshëm,
Nëpër mijëra gërma – milingona
Që ngrijnë si ushtri e tharë
Në shkretëtirat e bardha
Të romaneve të papërfunduar.
　
Kur mungon ti,
Koha është vrarë diku në Luginën e Gjoksit!
　
　
　
　
　
P S H E R Ë T I M A
　
Ti thua se psherëtima ime
Shtatin ma zvogëlon përbindshëm,
Dhe bri teje kjo frymë-furtunë,
Uraganë zbret prej qiellit
Në tokën e varfër të mendimeve.
　
Ti thua se psherëtima ime,
Sekondëshe sa një mal,
Tret besimin te dashuria
Dhe qiejt i ngushton sa një gropë
Ku plehërat e fjalëve mund t’i flakim.
　
Ti thua se psherëtima ime,
Ikën e vjen në ditë të mjergullta,
E në kohëra të qelqta shteron
Besimin e lodhur të pamundësisë
Hakmarrëse..
Ndërkoha jonë e madhe
Male me dashuri dhe diell ka në mes,
Të kuq me stuhi heliumi
Rrëke vigane avujsh përvëlues,
Flakë e fjalë kozmike,
Dhe drithërima magjike ekzistence.
　
Ti thua se psherëtima ime
Shtatin ma zvogëlon përbindshëm,
Se një atom heliumi dergjet si insekt
I ngordhur tashmë
Në tokën e plehëruar të dashurisë sonë.
　
Njeriu diell jam e hija, sa një fije hije,
Pas më ndjek deri në shpërbërje..
　
　
　
　
　
　
HËNË E ZBEHTË
　
Për Hënën e zbehtë as te pragu i dritares
Nuk do të dilja për mëshirë..
Dhe cinizmin tënd bubullues,
Do ta shuaja vështrimin me duar.
Për Bethoven e shurdhimin e tij fatkeq
Do trishtohesha më pak,
Për një dashuri të tillë murg do pranoja
Të endesha manastireve gishtapërleshur,
Veç lirinë, lirinë e shpirtit mos ma kyç
Shpërfillur në burgun e harresës.
　
Sonata e Hënës pa shpirt do më ngjante,
Nëse ti, nis e ia thërrmon tingujt një nga një.
Pa hapësirën e turbullt të shpërbërjes,
Pa flokët e mjeshtrit shpupuritur si asgjë,
Unë nuk hesht...
　
Shpirtin tim të lirë pafre harbuar
Pa frymë e zjarr peng ma kërkon..
Sonata 1) do vdiste te pragu i hënës,
Te pluhuri i kuq i Hënës pa ujë, pa zë.
Unë nuk hesht..
　
Në dhomën time të ftohtë, plotë libra
Ti perden u hedh milingonave gërma,
Dhurata të pjellorisë e dashurisë,
Lopata dheu stivon mbi jetën time
Si një tog varri ku ende bar s’ka mbirë.
Nëse ti nis e i pastron retë nga qielli
E shëmton ashtu të pastër, pa trazim
Si një sferë të mërzitshme kaltërsie.
Ke vdekur edhe ti,..... shpirti im.
　
Për Hënën nuk do dilja as te pragu i derës,
Nëse i trazon rrezet e saj një për një,
Për Sonatën do qaja butë e dhimbshëm.
Nëse qiellit tim nuk i rikthen bubullimat,
Dëborën nuk ua hedh maleve përmbi shpinë,
E mendimin tim të çmendur
E lidh te hekurat e buzëqeshjes,
Ke humbur diamantin e mëkatit, njerinë.
　
Jo, për Hënën nuk do dilja as te pragu
I shurdhërisë së Bethovenit..
_________________
1) - Sonata e Henes e Bethovenit
　
　
　
　
　
　
　
E P A N J O H U R A
　
Drithërimë telefoni dhe një ankth femëror,
Njohja e parë një zë lutës, pa shpresë,
Një zë pa ngjyrë, pa frymë, pa vesë,
Një zë njerëzor, pa gojë, pa fytyrë,
Më fton nesër në një stacion memec,
Kërkon krahun tek une ta mbështetë...
　
Dhe... nuk e di, nuk e di, si të të quaj, për besë,
Ëndërr, apo thjeshtë një jetë që po vdes.
　
Nuk di se ç’zemër rreh atje, nuk e di..
A ka vërtet një brengë a dhëmbje për vetminë,
Apo thjeshtë një vlerë të rremë, një interes,
Një zë tinzar, një buzëqeshje manekinë,
Apo një fytyrë e ëmbël nën bukuri të zezë.
　
Vërtitem shpresash dhe pabesish për dreq..
Besoj në shpirtin - ikonë dhe dramën për një jetë,
Vrarë tragjikisht nën dhunën skëterrë,
Me emër viti... dymijë e njëmbëdhjetë.
　
Mezi pres të të njoh, fytyrë engjëlli, a dreq,
Ta shtoj jetën time, apo ta shkurtoj pa shpresë..
Për gëzimin a vuajtjen, zaret tashmë po i hedh,
Për një fytyrë të ëmbël a bukuri të zezë...
　
　
　
　
　
DIMËR I TRETUR
　
Përgjumshëm vitet janë rrjeshtuar,
Verbërisht zvarritur deri këtu,
Ku heshtja ëndrrat e pa shuara
Kish pllakosur..
Gur të rëndë koha pat vendosur,
Mbi indet e përgjakshme të dëshirave
Të pamundura.
　
Dhe ndrite ti..
Një zjarr që ndizet ngadalë, ngadalë,
Tej shpirtit, të errët, të ftohtë,
Ndjenjëdruruar,
Ngricat nisën të pikonin si stalaktite lotësh,
Endrrat të zgjohen si flakë zemre
Rrezet, tufa-tufa, të mrekullojnë
Shpresën.
　
Dhe ndrite ti...
Një plagë e mbyllur, befas dhëmbi,
Një derë e drynur kërciti trishtueshëm,
Një ditë lëngoi nga masa e gëzimit,
Një jetë u zgjat mbi dhomën e errët,
Një dimër u tret, i tëri, i tëri,
Gjysma tjetër je tashmë,
E së harruarës, jeta ime.....
　　
　
　
　
　M A S H T R I M I
　
Mashtrimi endet rrugëve i veshur
Me petkun e dhimbjes dhe ndjenjës.
Mashtrimi ka gojën e putanës dhe
Elokuencën e të dashuruarit Alcesti 1),
Sigurinë e keqberësit gojështhurur,
Mashtrimi fjalë e fytyrëbukur,
Greminat i shet si lëndina.,
Qiejt si zymtësi nëntoke..
　
Vjedhja nis e shpërbëhet nga goja më gojë,
Besimi thahet si bërthama e kungullit,
Nëse shpirtin kërkon të ma shesësh.
Të ma shfytyrosh shpirtin e ngrohtë,
Akullnajash zvarritur,
Mallikimet pak janë për të të gremisur
Shpërfilljen e gjakut të shprishur,
Urrejta është pak për të të fshirë
Nga qerthulli i të gjallëve,
Jeta ia vlen vetëm
Kur zhduk të keqen...
________________
1) Personazh i Molierit në komedinë "Mizantropi"
　
　
　　
　D R I T H Ë R I M A....
Ishujt e ankthit janë përmbytur tashmë,
Me drithërima mosbesimi.
Eshtrat, çvarrosur nga nënqielli i akullt,
Më thonë se shpirtërat janë veshur
Me delirin e çmendurisë
Dhe përgatiten për vallzimin e vuajtjes
Në Pub-in e xhelatinës, urinës, pabesisë,
Në strehën e të pastrehëve..
　
E gjithë mesnata përpëlitet
Përtej xhamave të zinj të dritares sime
Dritëverbuar nga shungullimat e qiellit,
Po aq të praruara prej vetëtimash
Sa bizhutë e zonjës Mashtrim.
　
Ishujt e shpresës janë përmbytur edhe ato
Nga ujënajat e nëndheut,
Varret janë çelur si gojë të urritura
Për të shfyrë mallkimet e përmbysura
Të figurinave prej kalciumi,
Mërguar atje prej shekujsh e ditësh.
　
Shpirtërat janë veshur me delirin
E rikthimit në humnerën e dikurshme
Të përbuzjes dhe mosarsyes,
Të humbjes së të Drejtave dhe Lirive Civile
Në errësinën poshtë qiellit,
Në Pub-in e xhelatinës, urinës, pabesisë,
Në strehën e të pastrehëve...
　
Xhamat drithërohen prej vetëtimash
Të pranuara si bizhutë e zonjës Mashtrim.!
Vallzojnë kalciumet e përbaltura
Në Pub-in e xhalatinës, urinës, shpërfilljes.
Nata humb kuptimin e errësirës..
　
　
　
　
　
　
DITË E NDRYSHKUR
　
Nëse je shpirt dhe ngjan i heshtur,
Mbromë nga zemërimi yt
I fshehur,
Mbromë nga alget litar-shtrënguar
Frymën mos ma mbaj lënduar,
Merrmë dhe psherëtimën
E fundit,
Lidhma pas zemrës
　
Nëse je det në prag stuhie,
Nëse nën zë gjëmon e rrënkon
Trete ngjyrën e mërzisë
Trete,
Në gjakun tim të turbulluar,
Merrmë dhe psherëtimën,
Lidhma pas zemrës
　
Në se dallgët mal i ngre drejt qiellit
Nëse zemërimin shfryn si perëndeshë
Vritëm në prag të diellit,
Vritëm pa mëshirë,
Në dritën e vetmisë.
Thithmë gjak’n e turbulluar
Merr dhe dhimbjen më të fundit
Lidhma pas zemrës, lidhur..
　
Nëse je veç një kënetë e tharë,
As ujë, as dallgë, as alge, as zhurmë
Merr dhe trokun e zemrës sime hua,
Në prag të vekjes je,
E ndryshkur krejt
Në prag të zhdukjes,
Në prag të pragut,
Zemra dhe fryma ime,
Nga ankthet janë çliruar,
E nuk të vlejnë më, nuk të vlejnë...
　
　
　
　
　
　
L O J A
　
Vendosur në dy dritare shpirti,
Një qiell na ndan, na ndan,
Stuhia më shumë se rreze dielli
Na lagin e lotët na shton,
Vetëtimat drithëruese
Vallzojnë makabër mbi shpirtërat tanë..
Ne lozim vetëtimash..
　
Drithërimë a lojë rrufeje
Një lojë përcëlluese,
Një lojë gjëmuese
Tejmatanë qiellit e tokës,
Tejmatanë zjarrit, ngulmuese,
Shkarkime harqesh të zjarrta
Si mbi karrige elektrike,
Ne lozim lojë vetëtimash.
　
Nga qielli në tokë zbresim
Me dëshpërimin e humbjes,
Në guvat e shpërfilljes mbesim,
Nën klithma karbonizuese përsëri
Lindim si kërthinjë e dhimbjes
Si shungullima bubulllimash.
E ne përsëri... lozim vetëtimash.
　
E pastaj, pastaj,
Mes zjarrit dhe klithmave,
Fëlliqësisë anatemuese
Për dashurinë tonë mahnitëse
Fshehim me lotë nën tokë
Humnera të errta psherëtimash,
Diçka nga qielli ynë i lartë fshehim
E prapë, prapë e prapë
Ne lozim vetëtimash..　
　
　
　
　
　
　
　
　P R I T J A
　
Vrundujt e gjetheve të thara Lanë varrin të shtyrë nga era ,
I pashë...
Vjeshta tundtte qiejt gri me shamitë e reve,
Si lamtumirë pa kuptim....
　
Te shkallët e muzeut të Asgjësë
Sekondat binin të kalbura, pa jetë,
Dielli i ftohtë më përqeshte paturpësisht,
Një pluhur i verdhë më verbonte,
Kur të prisja ty çmendurisht i shfytyruar.
　
Më shtynë e rashë përpara vetmisë,
Gërvishtjen e shpirtit nuk e ndjeva aq,
Dhimbja qe druruar, eshkë qe bërë..
Kashtë e trazuar me baltën e shpërfilljes,
Dhe plaga e fashuar gjithë gjak.,
Nisi të shfaqej mjerueshëm
Si mërzi dinjitoze, pa shkak..
　
Koha dhe unë kishim humbur njëri-tjetrin
Në humnerat e bardha të limiteve….
Minutat e ankthit trishtueshëm trokitën
Si kuajt ballbardhë mamuzet fantazëm
Në udhë të pluhurta pa traga,.. ulëritën.
　
Gjysmëora helmoi portat e shpirtit,
Vrasësit anonimë nxitonin të më merrnin frymen.
Me vuajtje fantazmash pakuptim.
　
Tashmë e dija. Askush nuk vinte tek unë;
Sepse zbrisja shkallë që nuk ekzistonin.
Pritja është një segment hapësire
Që nis nga Lindja dhe mbaron në...Vdekje !!
　
　
　
　
BURGOSJA E DIELLIT
　
Për kështjella majëkodrash kemi folur,
Për mure viganë mitikë,
Jemi mburur për luftra, fitore,
Për humbje që s’i njohëm kurrë..
Për zemrat e vrara, drithërimat,
Arsyen e kalbur, pushkatimet, hata
Për zvrarritjen e jetës baltosur,
Humor kemi bërë, shaka.
　
Për mijëra dashuri të shkatërrura,
Të thyera kristale dritëmekur
Për rrëmbime cubash mjeranë,
Për lule të shkelura flokëgrisur
Në shtëpitë publike matanë,
Nën hije përralla kemi stisur.
　
Gjakmarrjen rrethuar me mure tërbimi
Përrenj lotësh kemi fshehur gjithkund
Kemi heshtur supngitur diku në një rrugë
Për vitet e varrosura, të mjera atje
Po heshtim për diej që mbyllen në burg.
Po heshtim për vitet që ikin për ne..
　
Për kështjella majëkodrash po flasim,
Për humbje që nuk i njohëm kurrë..
　
　
　
　
　
H E S H T J A
　
Një gisht u zgjat mbi buzët e mia
Mbi buzët e mia nga puthjet gjak
Një gisht që më pengonte fjalët
Frymën, lumturinë ma ndalonte pa shkak..
　
Cepi i parajsës ngjethshëm po ikte
Mbi xhama avujsh puthjesh-plotë
Një stinë e mykur pa ngjyra vinte
Me diell të ngrirë e sytë lotë.
　
Më thoshte se ne do ndaheshin të qetë,
Ashtu, pa britma pasionesh kushedi
Nuk vdiste kurrë dashuria e vërtetë
Dikur, diku mund të takoheshim përsëri..
　
Habia e qetësisë që grisej kështu,
Prej derës së hekurt që duhej të hapja,
Mrekullinë e një dhome harruar diku...
Në periferi të dëshpërimit po mbartja
　
E thellë plaga e ndarjes po hapej
Tragjike njohja, dashuria, gjithçka,
Zemra qe lënduar sa mund të ndalte
Dhe vdekja të mbinte papritur,.. hata!.
　
Vështrimin e saj dritëhëne shihja
Përcjellës, e ndjekës, tragjik, sy-lotë
Më lutej të ikja, të ikja, të ikja
Në takim me vetminë time të ftohtë,
　
Dhe bosh-in e kobshëm me vete e mora
Me dritë të ndezur ike edhe ti
Një një cep të pluhurosur planeti...
U ndamë pa zë, në heshtje, gjithsesi..
　
　
　
　
K L I T H M A
　
Për një çast, për një sprovë, për një ankth.
Nga vetvetja ika i trishtuar.
Lëkurën e unit e zhvesha me dhimbje
Dhe tej, një hap,- jo më shumë, -
Nga frika qendrova ta shihja
Këtë qenie të boshatisur në hije.
　
Për vete mbajta rrënkimet, dyshimet,
Gëzimet dhe lotët mbi shpinë ngarkuar.
Dashuritë e venitura, zilinë
E botës për bukuritë e ndjera,
Pasurinë, ambicjet, kujtimet, lirinë
Egoizmin po mbillja në toka të mjera..
　
Matanë, po vdiste një qenie pa gjak,
Po vdiste lëkura e tharë prej lëngut,
Të zemrës dhe mendjes,
Po vdiste një pjellë e llahtarshme,
E askundit, si krim i fshehur prej pengut
Po tretej ngadalë i pandëshkuar,
Aq hapur pat jetuar, aq mjeruar.
　
Më ligështonte figurina që përthyhej
Të shëmbej përtokë, e pluhurt anonte
Ekzistenca banale më ngjante pa vlerë,
Dilema të ikja më tej a të qëndroja .
Në të përjetshmen strehë vijonte..
　
Befas, befas, befas, befas,
Një zë tronditës, llahtar më thërriste
Klithma prej varrit e nënës sime gulçonte
Të rihyja në lëkurën e boshatisur të vetvetes..
Kërkonte, kërkonte..kërkonte..!
　
　
　
　
　
D A S H U R I A
　
Ti thua se fjalët e tua të janë një shfaqje dashurie,
Unë besoj se, mbi të gjitha, jemi thjeshtë të sinqertë !
　
Dashuria, po të jetë vërtetë e tillë e na dhemb,
Është nga të paktat kohë të bukura me stuhi,
Shtrëngata që na lagin e na mbajnë ngrohtë,
Sëmundje që nuk na shtrin në shtrat.
Dhimbje zemre që shpesh ka nevojë për vetmi!
　
　
Përgatiti: Haxhi Muhaxheri