BLASFEMI POETIKE
AJRI
(De Rada)
Një varr deti në mes një qiell amorf përsipër
Kangjelat e mallit andej-këndej
Dhe vdekja neutrale
Kaq vite ajo re e bardhë
Në kokën e mjekrën e bardhë lëvaret
Një portret kothere buke
Vizatojnë fëmijët në leximet letrare
Mund të vuajsh të kesh uri e plagë
Dhe përjetësinë e ajërt:
E hedh me një hap pellgun e varrtë të detit
Andej e këndej një kangjele
Shpirt që nuk dëvaret -
Është parajsa e lashtë
Brenda robërisë lirike të ajrit
ZJARRI
(Fishta)
Nga zjarri bubullak brafullojnë fjalët
E digjen kockat e mishi e gjaku
Siç digjet jeta e drurit
Zjarr i ndezur me fitil shpirti
Në një shpat malcie të butë
Ku pëlcet lëkurë e egër e dhisë
Përbirohemi fjalësh
Me lahutarin në të zeza
Si të ishim hije që s'i kap rrëfeja
Po jemi njerëz ama njerëz jemi
Dhe nuk dalim dot mbretërisë së zjarrit të veladontë
Që na djeg me të tëra
Veç shpirtit tonë e të Oso Kukës
Shpirtin na e ruan ai
Ati Ynë Lahutar as në tokë as në qiell
Thellë në pergamenë dhie të egër
UJI
(Lasgushi)
S'je shenjti larg asaj as qoftëlargu nuk je
Vizëllimë e ujit faqes së liqenit
Asgjë s'u lirua teje as pas vdekjes
Kot thonë dhe shkruajnë se ke vdekur
Damarëve të njelmët shëtit etja jote e jona
Bastuni yt gjarpërush e kapota e qeni
Tablo sureale me vija të dredhura
Të dorës së Beketit
Vullkan i bunkertë koka jote
Shpërthen te secili prej nesh
Kur mendojmë marrëzinë e të qenit poet
Larg asaj
Ti qoftëlargu nuk je as shenjti
Dhe s'ka rëndësi aspak në rron a ke vdekur
Njerëzit duan të jetojnë a të vdesin
Në robërinë e vargjeve tua
Si vizëllimë ujore
A si alge në fundin e liqenit
"Dorëshkrim i djegur", Rozafa, Prishtinë 2001
PO M'RRI PERBALLE ALI PODRIMJA
M'krisi mendja me e nxjerr territ
midis Trines e Xhenit
ne nji sfond letrash qi munden me kjen libra
Me thane asht plak
nuk asht
me thane i ri s'ma zen syni
Me thane mos me e çarte per shtate gjaqe
perendue bukurie asht
Po kendue ka he ja bafsha gjamen
se Akeronin e ka kapercye not
me dhimbten e Lumit
Po m'rri perballe Ali Podrimja
a po i rri
vra shtegit t'harrimit
NGJARJE
(Për Mirko Gashin)
Këtu ka ndodhur në një mot të largët
Një nate që mendonim se është ditë
E vrisnim orë e çast ngapak
Derisa pinim vargje
Ai shfaqej sërish në mjegullën e avujve
Herë si shejt herë si demon
Dhe jepte kumtin e hatasë së madhe
Ne e vrisnim sërish
Sërish ai ngrihej si më parë
Dhe ligjëronte: Nuk vriten perënditë
Ai Poseidoni shqiptar
Që në një pikë vese në një pikë ujë
Zbulonte oqeanin e urtisë
Dhe vrasjen e Sokratit
Ai ishte ai është
Te secili prej nesh shtjellë e vetmisë
Dhe na mëshiron si orakulli:
Faljau zot sëmundjen e marrëzisë
Ja Ai pa çelësin e shtëpisë
Parajsë e përbaltur është e hapur
Dhe si më parë ne të vetëvrarët
Ja unë ja ti ja Ai
Duke lexuar dhembjen e vetmisë dhe fajin
Në urtinë e ujit
_______________
Kjo poezi u nderua me çmim të parë në “Requiem për Mirko Gashin”, mbajtur n[ tavernën e tij “Veranda” në Prishtinë, më 12 janar 2000. U botua në vëllimin “Dorëshkrim i djegur”, Rozafa, Prishtinë 2001
XHAMI MIDIS
jashtë ka një stuhi
brenda bën furtunë
brenda a jashtë jam unë
xhami midis
pëlcet thërmohet
ç'shfaqje sureale e Kalorësit fytyrëvrerosur
midis kamxhikëve të reve të tërbimit
si një Rënie e Lirë në fizikë
bie Gjethja e Fikut
kaq u dashka
të marrë mbroth e mbarë
shpirti i Hidalgos së marrë
(11 gusht 2010)
KETU U BE NJE LUFTE
ketu shpertheu nje lufte
nje lufte bashkekohore me mjete primitive
ku vriteshin pak njerez
po vritej teresisht njerezorja
seç rrodhi gjaku i lodrave
i fletoreve librave vargjeve
gjaku i kujtimeve ne album fotografish
ketu i be nje lufte im bir
ku u vrame dhe une e ti
pa pranine tone pa graden
hero deshmor
tash veshtrojme pertej varrit mbitokesor
trajtat tona fosile prej letrash e leshi
e shqyhemi se qeshuri
nje lufte e tmerrshme behet ketu tani
biri im
nje lufte vertet epike
ku heronjte deshmoret e vrasesit
kerkohet te jetojne tok si ne mite
me ndihma humanitare te Perendimit
te Lindjes
me art modern me piktura kubiste
dhe ne mos qofte parajsa kjo
eshte vete parabota kaotike
ku Eva ne vend te Molles se Adamit
te dhuron virusin e HIV-it
(Menjehere pas lufte, korrik 1999)
PREKAZI
Eshte nje katund i rendomte
Me zini bese
Te rendomta i ka stinet balten
Njerezit enderrojne njesoj
Ne gjysmegjumin e nates
Kur zene e kendojne gjelat e pare
I rendomte eshte misri gruri
Serialet dhe mbremjet e bluzit ne tv
Dhe drumolla e thare
Ju thashe
Nje katund krejt i rendomte eshte Prekazi
I tille ishte dhe i tille do te jete
Ju thashe...
O asgje s'ju thashe me zini bese
E parendomta aty shfaqet sakaq
E jashtezakonshmja ndodh vertete
Kur trazohen rrathet e ajrit
LËNGATË DASHURIE
2. Para se të vije
para se të vije ti
akrepat e orës dolën
jashtë pushtetit të pritjes
dielli dita kalimtarët
u bënë irealë
mbeti imazhi yt dhe pritja
parakaloi një kortezh funeral
midis nesh hyri ftohja
pastaj vdekja
para se të vije ti
erdhi imazhi yt njëherë
pastaj mosardhja
5. Era vërshëllente mbi asfalt
era vërshëllente mbi asfalt
viu iu iuuu – ajo iku ikuuu
ku kah – pyesja i trallisur u’
e zëri ngri(hej) heeeej – bariton e alt
era vërshëllente mbi asfalt
ç’gjuhë e lashtë neveritëse memece
më sillte mandatë përzier me kuisje
i vetëm i vetëm i vetëm
era vërshëllente mbi asfalt
viu iu heeej me tenor e alt
"Duke punuar autoportretin" Rilindja, Prishtinë 1985
E HËNA ËSHTË FUSHË E MINUAR
Agu kërthi lazdran
përbirohet nbëpër lëmashkun e freskët të territ,
pastaj jepet sinjali i lindjes:
sirenat, lehja e qenve, kukurisja e gjelave
dhe, natyrisht
alarmi i orës së tavolinës.
Ngrihet gruaja pastaj unë,
orar zyrtar ka vetëm zgjimi i fëmijëve,
ne jemi të papunë.
Pas kafjallit fëmijët nisen për shkollë,
na e lënë ditën e mirë, po unë
si t'i futem ditës pa busollë
kur e hëna është fushë e minuar:
në çdo orë të saj
mund të pëlcasë një bombë e kujtimeve,
nëpër çdo minutë mund të ndizet fitili i dinamitit
të një thirrjeje -
ftesë për bisedë informative
në polici,
lajm vdekjeje,
tryezë e rrumbullakët në një redaksi gazete.
E thashë pra,
e hëna është fushë e minuar
Në kthesën e paradrekës
më vë pritë lypsi i vogël a shitësi i gazetës.
Ku ta dish,
në gjumin e pasdrekës
një ëndërr minë mund të rrijë fshehur
me vetminë e n jë breshke.
Diku në tangjent të akrepave të kohës
ballë për ballë si në një ndeshje
një lot, një puthje a një buzëqeshje.
Në një çast
edhe unë mund të pëlcas
brenda orbitës së fushës së minuar
dhe lë pas,
lë pas
gjurmët e vargut të pashkruar.
__________________________
"Ëndrra të liga", Rilindja, Prishtinë 1995, f. 20/21
NËSHTEPINE E HENRICH-ut
DHE HENA NGANJEHERE NDRIN
Dhe hena nganjehere ndrin
Fytyrat qe i dua dhe s'i dua
M'i sjell ne ekranin horizontal te kujteses
Maskat cinike lozin role politikanesh
Ne skenen e jetes
Ndrin nganjehere dhe hena
E tepert dhe e domosdoshme
Ne perjetesine e vet
Pertallese e tmerrshme e poeteve
Qe dergjen ne ishullin e shkrete
Ose
Ne ferrin qe e krijojne vete
VAJZA DHE LULET NE DRITARE
Ne dritare vajza dhe lulet
Ose lulet dhe vajza
Mungesen e gruas femres
Ne pranine time
E perkund shperfillshem kolovajza
Nje vajze ne dritare a lulet
Figure demode dhe e konsumuar
(Gjermane as e shemtuar as e bukur)
Motiv i mjaftueshem per nje burre te vetmuar
LULET E VETMUARA
Gjermanja
As e bukur as e shemtuar
vjen njehere ne fundjave
Ne vetmine estetike
Lulet vetevriten ose çmenden
Si Narcisi
Sesi me vjen te bej nje skandal
Lulet e vetmuara
jane vetem per varr
________________
"Lulet e vetmuara", Rilindja Prishtine 2001
po e zëmë…[1]
po e zëmë se lexoja mbrëmë vargje
domethënë poezi
mbi dashurinë kishte rënë një vello
mërzi
rënkim e dënesë në një adresë
pa emër
si s’bëhet i gjallë Khajami:
jo gur Qabeje,
zemër kërko haxhi (poet), zemër
lexoja, po e zëmë, kot
se ishte një çast i lig, i kotë
siç e këtillë, fundja
edhe vetë kjo botë
dikur, brenda shpirtit të Njeriut
u zgjua demoni i fjetur
profan, trazovaç si vetë poeti
dhe klithi si Uollt, po frikë:
Jam Uitmeni i madh, o Amerikë!
po e zëmë...
paj edhe mund ta lëmë,
në solfexhon: doremifasollasi
paçka se në lirikë bie shi!
[1] E gjeta krejt rastësish në ca shkresurina me firmën e 15 majit 2010
Ç'MUJ M'I THAN GJEÇOVIT SOD
...edhe toka m'u dridh mundet
n'dridhma ajri
edhe qiellnat m'u shemb
e prap t'humbun s'kem me kjen
zotyne
gjurmes tande: fjal'e shpirt'e zemer
ma ashkel zjarri te njasaj mendje
qi drite diellit marr i ka
ku xe fill rraj'e gjytetnis
ku ban hir fjal'e e burrnis
n'vend n'kuvend n'Kanu
edhe qiellnat mujn me ra
e m'u bamun fusha mal e mali fushe
e me metun pa gja
...veç emni yt zotyne
na mbush na mbush na mbush
___________
Janjeve, 16 qershor 2012
NJË TRAJTË E SHFAQJES SË DEMONIT
(Predikim)
Është përbrenda secilit prej nesh Ai
Demon i fjetur, i bukur
I vetëm i vetëmjaftueshëm
Midis pyllnajës së vetmisë njerëzore.
Ai shfaqet kur ngatërrohet lëmshi,
Kur fijet e bardha të mendimit
Nyjohen me fijet e zeza të lakmisë.
Hije është Ai, hije
Me tërë shkëlqimin e ngjyrave
I gjithëkohshëm, i paqenë
Darkave, drekave
Kur mugullon e shuhet gjeni njerëzor.
Dikur, lodhur nga bredhëritjet e natës
Kur këndojnë gjelat e parë -
Konvertitët e fundbotës,
Ai kthehet i mundur nga babëzitë e njerëzve
Labirinteve të trurit,
E ngujohet brenda njeriut
I vetëm, i vetëmjaftueshëm.
Të tjerë djaj të imët
Zgjohen tok me agimin
E nisin bredhjet bezdisëse
Pikërisht si njerëzit e shtëpisë sime,
Të lagjes sime,
Të qytetit tim,
Të atdheut tim që s'e kam.
ROB I XANUN
Varianti I.
tash ti mshel m’ke shtatë drynash
shtatë çelësat m’i ke fsheh
nandëdhetë e nandë dergjë m’i çove
e s’del bar me m’dhanë qetsi
as natës pa hanë
as dites vejushë
nji askunvendi ku bren miza hekur
mkatin kërkoj e s’gjaj tjetër
veç njatë t’moçmin faj
dashnijet m’u djeg tej n’dekë
zot i madh
rob i xanun dashnijet qindroj
sall mos m’ban me vra njeri
Varianti II.
shtatë porta m’i ke kyçur
e tretur m’i ke çelësat
kopshtit të një ëndrre të vjetër
nëntëdhjetenëntë lëngata m’i çove
ndëshkim dhuratë a çfarë tjetër
as nata me hënë s’më zgjon
as dita diellit djegur
e po as fjetur jam
në delirin e fajit pa faj
që i thonë dashuri
zot i madh
zemërvrari nuk vret njeri
Varianti III.
me shtatë dryna ma ke mbyllur portën
nëntëdhjetenëntë sëmundje m’i ke hedhur në shtat
nuk m’ia hap zemrës aortën
as valë e detit as Drini plak
nuk më zgjon gjumit të pafjetur
as dita e huaj as nata ime
ëndërrkotja paska tretur
dashurinë ma le jetime
si Tantalli etjes digjem
jam Sizif me një gur të ri
zjarrit tënd piqem e piqem
po shpirtvrari s’vret njeri
KUNDËRHIMN PËR LIRINË
HAPËSIRA E LIRISË SIME
Aq e lirë
Sa për të kaluar në mbretërinë e vdekjes
Papengueshëm
Tek t’i puthja sytë e zez në terrin e zi
E dashur
Çdo gjë merrte dritë
Oh, si po më robëron hapësira e lirë
Me varret e atyre që mungojnë
E s’janë veçse sy të dielltë
Duke u vetëvrarë ditët
Si murgj skeptikë
Po hyjnë në kalendarin e ri
Ç’t’i bëj kësaj hapësire të lirë
Dhe boshit me dritë sterile
LIRIA E KOHËS SIME
Po rend pelë e pafre
Mbi shkrimet e censuruara
Si mbi livadh nostalgjie
Çdo gjë qe dhe është e paemër
Veç dhimbjes për brinjen e munguar
Tashti pa emra janë ditët datat
Nën tiraninë lirisë
Ngarend koha ime e pangjyrë
Po rend koha pelë
Dhe unë jam krejt i lirë
Ta shaloj kotësinë
Poezi qe due me m'u lexue si Urim
29.
‘I kingj t’ngrimun m’a suell agu
n’syt’e tij dy copa qjélle
ç’m’u ndal hapi mu te pragu
ku nis gjélla e k’saj të djélle
gjâ s’piptin as zog’i malit
ka ra dheut págjá e borës
veç n’kujtim nji trok’i kalit
t’rrahme t’zemrës m’i sjell dorës
se nd’rroi ora desh me m’thanun
n’kremte K’shnéllash Lady shkoi
si nder leqe zog’i zânun
thelltí synit lot pikoi
faqes’ tháme e la njollën
qysh e len veç gaca vrragën
er’e dimnit m’a hedh fjollën
e m’a shton dhimten mbi plagën
çka s’thot zemra me thâ m’erdh
po k’saj goje s’del mallkim
m’i ra ftyrës qehrja verdh
si me kjen harru’ jetim
nji mejtim sall nata m’pruni
thue Hyj m’a l’shoi nga qjélla
nji kângë-vaj prej guri e druni
thash t’ja bâj Lady-t për K’shnélla
Lady Mak(th)beth, 2006
MOLLË E PIKUR MIDIS GJETHEVE TË KALBURA
Njëra faqe e skuqur gjak i Krishtit
Tjetra e përbaltur ndër gjethet e kalbura
Zot i estetikës së përsosur
E gjej bukurinë
Në dhimbjen time dhe plagën
Sa keq që s’e bëra unë vrasjen
Ta këpusja oh nga dega
Bashk me ditët e mia të plakura
E të kryqëzohesha pastaj
Si martir pa faj
Në qengelin e natës buzëplasur
SHTËPIA NË FSHAT
Ziliqare e madhe mes kumbullave të zeza
Më mban mëri
Unë s’jam djali plangprishës,
Korridoreve tua me dritë hënësine
A nuk të bënte shoqëri pagjumësia ime
Edhe po s’ma hape portën
Hajnisht do të vij netëve me brymë
Dhe bashkë me minjtë do ta grimcoj mërzinë
Si çamçakëz evrope
Më në fund
Natës së pagjumë
Sherret e vogla do të çojnë fortune
Ja një fotografi nga Shtëpia e Heinrich-ut
Nga Shtëpia e të vdekurve e Fjodorit
(Një suvenir)
Ai plakushi i parruar jam unë
Me mallin tënd të braktisur
(Langenbroich, 2001)
___________________________________
Poezitë jan marrë nga profili i autorit në FB
