Montag, 19. November 2012

Grigor Jovani: FYTYRA E ZOTIT



Cikli: KARTOLINA

NE NDODHTE...

Kur në sytë e mi ndodh të shikosh
re të ngarkuar me shi,
kur një det i zemëruar shkallmon dejet e mi,
kur zogj të therrur më sheh në buzë,
në vend të fjalëve,
e dashur,
mos më ler të bredh mes ftohtësirës mëhallave.

Në ndodhtë, gjatë çastit të mbytjes,
në mes të panikut,
kërkoj ndihmë,
mos m’u mërzit, jeta ime, mos më shtyj...

Bëj një fole me duart e tua,
më ler të hyj.




PEMA

Është plakur tashmë dhe rri kokëvarur,
në krahët e rrjepur
nuk i ulen më zogj në pranverë.
Prej kohësh përton të nxjerrë fleta,
hije nuk bën për udhëtarët në verë.
Kapërceu pragun e çdo kohe,
duket e vdekur është, gati të shembet...
Unë them se pret ndër degë një pulëbardhë,
t’i shkund pak ujë deti
dhe të trembet.





FYTYRA E ZOTIT

Sa vjen dhe më e huaj më duket fytyra e Zotit,
shikimi i tij, gjithmonë e më shumë,
enigmatik.
Jam zhytur kaq thellë brenda Skëterrës sime...
Duke mos pasur asnjë shpresë për të ikur,
nuk ndjej as frikë.

Vetëm natën kam frikë.
Më vijnë sipër kokës ca vemje të mbrapshta,
kujtojnë premtimet: “Duhej t’i mbaje,
si çështje nderi...”
Kërkoj fytyrën e Zotit. Të shpallë para të gjithëve
Pafajësinë,

veçse këtu është Ferri.

Këtu asgjë, asgjë nuk dëgjohet...
Përveç gjitonit gjarrpër, që gjithmonë e më tepër
afrohet...



FATALE

Të kam dashuruar, gjithë jetën time të kam dashuruar,
si çilimi. Të kam dhembur,
as vetë nuk e di se sa të kam dhembur, një zot e di.
Dhe nuk pyeta... nuk e di si u bë që s’pyeta:
a më dhimbje ti...

Shqetësohesha në kishte ftohtë dashuria. Sarkën e ëmbël,
mos e gjente era dhe ma bënte kallkan.
Me tesha të ngrohta e vishja. I ndezja zjarr dhe e nanurisja.
I gëzohesha,
si një fëmije që s’qan...

Të Huajin e Panjohur kisha frikë, mbi të gjitha. Vigjëloja
si burrë,
gjithë jetën, qyshkur të gjeta.
Se ç’kishte thellë, ç’fshihte nën sarkë dashuria,
o zot, nuk pyeta!



FJALA E FUNDIT

Kërkoj, qysh në mëngjes, fjalën e fundit,
për të fundmen vjershë, në këtë vit.
Të fitoj Konkursin e Fundit të vitit,
se kushedi, nuk ka më “prit...”.
Fjalorët hap - s’i kam përdorur kurrë,
lavdi Zotit, për fjalë,
s’ndjehem ligsht asnjë grimë.
E pamundur të gjej fjalën e fundit,
t’i vëj vjershës së flamosur një firmë.
Zbuluar janë të gjitha fjalët,
me përjashtim të asaj që më duhet.
Nuk më vjen keq, që do humbas Konkursin,
më bren mendimi: këtu diçka luhet...
Mos Zoti më bën lojë: më shmang nga Fjalët,
më lë të gërmoj kot, në pikë të mundit?
Apo mos ndodh tjetra: nuk është shpikur
deri më sot,
fjala e fundit.

Athinë
(Përfunduar ditën e fundit të vitit, më 31 dhjetor, 2011)

Montag, 12. November 2012

Tri poezi nga Abdyl Kadolli


 

HUMBJA E POETIT

 
Si humbe aq mister
Në gjirin e Bermudeve
U bëre legjendë

Lodrove larg e larg
Ylli ishte aq lart

Në Lodevë asnjë burim

Mund të ngjiteshe në Eifel
E të lundroje në Senë
Etjen ta shuaje

Edhe tek Urë e Shenjtë
Mund të kridheshe në Drin
Të shpërlaje këngët

Sa larg barite si era
Në pyllin e Bodlerit
Vdekja të zuri peng

Poetët të qanë me shami
Poeteshat me dashuri
Shi, shi, shi....

Si humbe aq mister
E u bëre legjendë
Në Itakën e Odiseut.
 
 
 


 QENTË NË PANTEON

 
Lehin qentë në Panteon
Zotin ta shqyejnë

Qen të larmë, qen të zinj
Turren me lemëri.

Lehin për etninë
Përmirren për lirinë

Të çartur për fron
Hëna i tmerron.

Lehin qentë në Panteon.



 


 LAMTUMIRË

Nga po ikën, miku im
Herë andej, herë këndej

Andej është kepi i rremë
Mitingjet vdiqën ngaherë

Kot u këndon poetëve të hirit
Ata tretën si brymë

Nga po thyen, miku im
Herë andej, herë këndej

Në Panteon nuk hyjnë
Bardë e kameleonë

Këtej Drini esëll rrjedh
Lamtumirë, Lamtumirë!


Prishtinë, nëntor 2012

Freitag, 9. November 2012

TË GJITHA RRUGËT SHKOJNË NË VLORË

Xheladin Mjeku
 
TË GJITHA RRUGËT
SHKOJNË NË VLORË
 

Tfilluam këtij rrugëtimi kaq mundimshëm,
Të çmallemi për mote me vllaun,
Në legjendën e gjakut në zemër Prekazi,
Ndezëm flakadanët e lirisë,
Për t’ia ndriçuar rrugën
Shekullit të mëvetësisë.

Sa shumë kish lënguar Çamëria,
Sot plagëve po ua kërkojmë burimin,
Vumë flamurin në Gurin e Prevezës,
Filati, Konica, Janina e Arta
Na shtruan sofrën e bujarisë,
Përqafimi mbetet peng për një shekull.

Nga Manastiri, Shkupi, Tetova…
Me tingujt e gjurasë Grykës së Radikës,
Sa legjendat u tjerrën për nagantin e krismave,
Parakaluam triumfalisht faqeve të lavdisë
Dhe ia vulosëm kohës qëndresën,
Tek sa po zbret buzë Vardarit një rreze drite,
Hasan Prishtina përqafon burrërisht historinë,
Gonxhen, Kryetrimin, Epopenë e lavdisë.

Mbushur aromë jete rrugëtojmë tutje,
Një fresk i Mollës së kuqe na mbështjell plot jetë,
Gjithkah po frynte jugu furishëm,
Shpaloseshin rrënjët e kujtesës si petale lulevere
Mbi Testamentin e kohës së trisht
Me pika gjaku qëndis.

Nisëm rrugë drejt Majave të Boletinit,
Se atje valviten vitet e historisë,
Dhe fjala amanet brezave:
“Kur është mirë Shqipëria,
Edhe unë jam mirë”.
Dy nagantë shkruajnë epitafin e pavdeksisë,
Flamur ndër shekuj na vjen mes Kuvendit
Isa Boletini.

E nisëm shekullin për udhë,
Shtigjet e lirisë na premtoi,
Pritëm gjatë një kumt
Dhe shkurti na mbushi zemrat gëzim,
Prishtina po festonte agimin,
Çlirimtarët ia shtruan vendçe.

Nga Kullë e Bushatëllinjëve,
Dëgjohet kushtrim i maleve:
Po vjen Ali Pashë Gucia!
Osoja në Vraninë
Paska shtruar drekën e festës,
Barot e zemër qeliku.

Një flamur e shoh prej një shekulli,
Dedë Gjo Luli ma lëkund plisin
dhe shkund tytën e maliherit,
Në emër të atdheut,
Në emër të lirisë.

Në Lezhë çmallem një çast,
Kryetrimit ia puth rrezet në ballë,
Turravrap ngarend fushave të bleruara
Deri në krahërorin e shkëmbit në Krujë,
Ku pikon për shekuj gjaku i lirisë
E rrezaton një dritë jete.

Vlora vlon nga valvitja e flamujve të lirisë,
Krahshqiponjë hap horizontin plot rreze,
Shekullit ia fshijmë mjegullën e durimit,
Deri në bashkimin e ëndrrës së pambarim
Dhe e përgëzojmë Kuvendin e burrërisë,
Me gjuhën e zemrës dhe dashurisë.

Të gjitha rrugët kanë mësyrë të arrijnë
Në logun e burrave dhe besës,
Tok me Plakun* të ngremë gotat,
Në Kullën e mëvetësisë.

Por nga Prekazi deri në Vlorë,
Kemi edhe pak rrugë për të bërë,
Kemi edhe një mall për t’ia shuar
Nënë Shqipërisë.